Με μία συναυλία ακριβώς στην επέτειο των 100 χρόνων από τη γέννησή του το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη με τη σύμπραξη του Ωδείου Αθηνών τίμησε τη μνήμη του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη.
Για το Hellenic DNA: Φώτης Καλιαμπάκος
Η συναυλία πραγματοποιήθηκε στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδας με τη συμμετοχή της χορωδίας του ναού υπό τη διεύθυνση του Κώστα Τσουράκη και του πιανίστα και καθηγητή στο Ωδείο Αθηνών Μάνο Κιτσικόπουλο, ο οποίος πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στη Νέα Υόρκη.
Με μια συναυλία στη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι εκατό χρόνια από τη γέννησή του το ελληνικό Γενικό Προξενείο της Νέας Υόρκης θέλησε να τιμήσει τη μνήμη του και ταυτόχρονα να υπογραμμίσει τη σχέση του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη με τις ΗΠΑ και συγκεκριμένα τη Νέα Υόρκη, όπου είχε ζήσει για αρκετά χρόνια.
Τους παρευρισκόμενους υποδέχτηκε, και εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου, ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Γκίλμπερτ, προϊστάμενος του Καθεδρικού Ναού, ο οποίος εξέφρασε τη χαρά του που ο Ιερός Ναός της Αγίας Τριάδας φιλοξενεί αυτή την εκδήλωση στη μνήμη του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη σε «μια βραδιά όπου πίστη, πολιτισμός και τέχνη ενώνονται σε μια κοινή εμπειρία πνευματικής ανύψωσης».
Ο διευθυντής της χορωδίας του Καθεδρικού Κώστας Τσουράκης, στον δικό του χαιρετισμό, χαρακτήρισε τον Μάνο Χατζιδάκι «ποιητή του ήχου και φιλόσοφο της μελωδίας», τονίζοντας ότι «μέσα από την τέχνη του γεφύρωσε την Ανατολή και τη Δύση, το κλασικό και το λαϊκό, το προσωπικό και το πανανθρώπινο».
Στο ίδιο πνεύμα η Γενική Πρόξενος της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη κυρία Ιφιγένεια Καναρά στην οποία ανήκε και η πρωτοβουλία της εκδήλωσης υπογράμμισε: «Ο Μάνος Χατζιδάκις, αν και έζησε κυρίως στην Ελλάδα, πέρασε και έξι σημαντικά χρόνια της ζωής του στη Νέα Υόρκη. Η αποψινή συναυλία τιμά όχι μόνο τη μνήμη και την παρακαταθήκη του, αλλά και τη βαθιά σύνδεσή του με αυτή την πόλη που αγάπησε». Η κυρία Καναρά ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους για την ανταπόκρισή της και θέλησε να τονίσει ιδιαίτερα την συμμετοχή του ιστορικού Ωδείου Αθηνών.
Το Ωδείο Αθηνών ένας εμβληματικός θεσμός της σύγχρονης Ελλάδας βρίσκεται πια στον τρίτο αιώνα της ύπαρξής του, αφού ιδρύθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, το 1871.
Το όραμα για το σύγχρονο κτίριο ξεκίνησε τη δεκαετία του 1950, και περιλάμβανε ένα τρίπτυχο θεσμών κλασσικής μουσικής στα πλαίσια ενός πνευματικού κέντρου στην Αθήνα. Το Ωδείο Αθηνών για πολλά χρόνια ημιτελές έχει πια τη θέση που του αξίζει, όχι μακριά από το Μέγαρο Μουσικής, το οποίο ολοκληρώθηκε τελικά πρώτο τη δεκαετία του 1990, ενώ το νέο κτίριο της Λυρικής Σκηνής που ολοκληρώνει το τρίπτυχο, αρχικά και αυτό σχεδιασμένο για το κέντρο της Αθήνας, έγινε τελικά στο νότιο άκρο της πόλης.
Στην μακρά ιστορία του Ωδείου αναφέρθηκε και ο Πρόεδρός του, Νικόλαος Τσούχλος: «Mε ιστορία άνω των 150 ετών, συνεχίζει να αναδεικνύει νέους ταλαντούχους μουσικούς, δίνοντάς τους ευκαιρίες να εξελιχθούν και να εκπροσωπήσουν την Ελλάδα σε ολόκληρο τον κόσμο», κάνοντας ιδιαίτερη αναφορά σε έναν από τους πιο εμβληματικούς μαθητές του, τον Δημήτρη Μητρόπουλο (1896-1960) ο οποίος υπήρξε για 11 χρόνια ο μουσικός διευθυντής της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης, ενώ στο Ωδεία Αθηνών είχε φοιτήσει και η κορυφαία Μαρία Κάλλας, η οποία μάλιστα, γεννημένη στη Νέα Υόρκη, είχε βαφτιστεί λίγο πιο πίσω από το σημείο που στεκόταν ο κύριος Τσούχλος, στην Αγία Τριάδα.
Το πρόγραμμα της βραδιάς είχε δύο διαστάσεις. Περιλάμβανε γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι από την χορωδία του Καθεδρικού υπό τη διεύθυνση του μόνιμου μουσικού διευθυντή της Κώστα Τσουράκη με τη συνοδεία του Μάνου Κιτσικόπουλου στο πιάνο, καθώς και έργα για πιάνο του Μάνου Χατζηδάκη ή μεταγραφές κάποιων έργων του για πιάνο.
Ακούστηκαν τα τραγούδια: «Ο μύθος», «Αθήνα», «Πάλι έφυγαν τα τραίνα» ενώ για το τέλος αφέθηκαν δύο σπουδαία τραγούδια, ιδιαίτερα αγαπημένα αλλά και νοσταλγικά αφού έχουν ως θέμα τους άμεσα ή έμμεσα την ξενιτιά. Πρόκειται για τα «Παιδιά του Πειραιά» και το εμβληματικό «Τ’ αστέρι του Βοριά», το τραγούδι των τίτλων από την πολυβραβευμένη αριστουργηματική ταινία του Ελία Καζάν: “America, America”.
Και αν η χορωδία του Καθεδρικού Ναού υπό τη διεύθυνση του Κώστα Τσουράκη είναι γνωστή στο κοινό της Νέας Υόρκης, η αποκάλυψη της βραδιάς ήταν χωρίς αμφιβολία οι ερμηνευτικές ικανότητες του Μάνου Κιτσικόπουλου, ο οποίος με τη προσέγγισε με ιδιαίτερη ευαισθησία τα έργα του Μάνου Χατζιδάκι. Ο νεαρός πιανίστας ανέδειξε κάθε λεπτομέρεια, με πολύ όμορφο ήχο και υπέροχες δυναμικές και κινήθηκε με άνεση από τις στα όρια της σιωπής μελαγχολικές νότες του συνθέτη έως και τα πιο έντονα και δεξιοτεχνικά περάσματα. Μας έκανε με την πολύ διεισδυτική και διαφοροποιημένη προσέγγισή του να αισθανθούμε κάποιες στιγμές, ότι για πρώτη φορά ακούμε αυτά τα κατά τα άλλα πολύ γνωστά έργα.
Ο Μάνος Κιτσικόπουλος πήρε για λίγο και το λόγο για να μιλήσει για τη συγκίνηση που νιώθει να βρίσκεται στο χώρο αυτό και μίλησε για την επιλογή των έργων, η οποία ήταν πολύ προσεκτική και ιδιαίτερη και ήταν αυτά τα πιανιστικά έργα και βέβαια η εξαιρετική ερμηνεία τους που έδωσαν τον ιδιαίτερο, ενδόμυχο, χαρακτήρα στη συγκεκριμένη συναυλία.
Επελέγησαν τα δημοφιλή κομμάτια από τις «6 Λαϊκές Ζωγραφιές» έργο με το οποίο ο Μάνος Χατζιδάκις στα τέλη της δεκαετίας του 1940, αρχές της δεκαετίας του 1950 συμφιλίωσε ή «πάντρεψε» θα λέγαμε τη λαϊκή με τη λόγια μουσική και άνοιξε το δρόμο για τη μεγάλη πορεία του ελληνικού τραγουδιού, τόσο από τον ίδιο όσο και από άλλους μεγάλους συνθέτες. Ακούστηκε επίσης το «Πάμε μια Βόλτα στο Φεγγάρι» καθώς και οι μεταγραφές για πιάνο από τον ίδιο τον ερμηνευτή αποσπασμάτων από το «Χαμόγελο της Τζοκόντα» καθώς και το «Πάμε μια βόλτα στο Φεγγάρι». Με το μοναδικό έργο της βραδιάς που δεν ανήκε στον Έλληνα συνθέτη, το Verano Porteño, του εμβληματικού Αργεντινού συνθέτη Astor Piazzolla, ο Μάνος Κιτσικόπουλος θέλησε να αναφερθεί στη σχέση που είχε μαζί του ο Μάνος Χατζιδάκις, αλλά πέτυχε θα λέγαμε επίσης να αναδείξει και τη δική του ικανότητα στη στιλιστική διαφοροποίηση να κινείται με άνεση και πάντα με ευαισθησία σε μουσικές με διαφορετική υφή και προέλευση.
Ο διακεκριμένος πιανίστας και καθηγητής πιάνου στο Ωδείο Αθηνών, με σπουδές μεταξύ άλλων στη Royal Academy of Music του Λονδίνου, έχει ήδη, αν και νεαρός βραβευτεί επανειλημμένα με διεθνή βραβεία, διατηρεί μια σχέση και με τη μουσική τζαζ, συνοδεύει στο πιάνο την προβολή ταινιών του βωβού κινηματογράφου, έχοντας παράλληλα την κύρια καριέρα του στην κλασική μουσική. Αυτή θα τον φέρει το επόμενο διάστημα Ισπανία και το Μέγαρο Μουσικής, με την έμφαση αυτή τη φορά να δίνεται στα Κοντσέρτα για Πιάνο και Ορχήστρα του Μπετόβεν, συνθέτη στον οποίο θα στραφεί το επόμενο διάστημα, μετά την παρουσίαση πέρσι στην Αθήνα του συνόλου των έργων του Ραχμάνινοφ για δύο πιάνα ή τέσσερα χέρια (με τη σύμπραξη του Δημήτρη Μαρίνου. Ελπίζουμε ότι κάποια από αυτές τις μουσικές διαδρομές θα ξαναφέρει Μάνο Κιτσικόπουλο στη Νέα Υόρκη αφού η παρουσία του στη συναυλία -αφιέρωμα στον Μάνο Χατζιδάκι ήταν για το ντεμπούτο του στην αμερικανική μητρόπολη.
Ο Κώστας Τσουράκης μίλησε στο Hellenic DNA για τη συναυλία, έδωσε έμφαση στο γεγονός ότι αυτή προγραμματίστηκε και έλαβε χώρα ακριβώς στην εκατοστή επέτειο από τη γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι στις 23 Οκτωβρίου του 1925 και τόνισε χαρακτηριστικά ότι «αυτές είναι οι μελωδίες των παιδικών μας χρόνων, οι αναμνήσεις της νιότης μας».
Ο Πρόεδρος του Ωδείου Αθηνών από την πλευρά του θέλησε στις δηλώσεις του στο Hellenic DNA, εξέφρασε τη χαρά του που το Ωδείο συμμετείχε στην εκδήλωση για το Μάνο Χατζιδάκι, ευχαρίστησε για ακόμα μια φορά την κυρία Καναρά για την πρωτοβουλία της, τόνισε και αυτός την ανάγκη συνεργειών για να έρθει πιο κοντά η ομογένεια αλλά και το αμερικανικό κοινό με τους καλλιτεχνικούς θεσμούς της Ελλάδας, με την παρουσία του Ωδείου στη Νέα Υόρκη για τη συναυλία για το Μάνο Χατζιδάκι να αποτελεί μόνο την αρχή.
