ENG.
By Despoina Fronimopoulou
Drake Behrakis is the President of Marwick Associates, a real estate investment and development company located in Lexington, Massachusetts. Marwick is the real estate arm of a family-owned, privately held investment company. He is also active in the Behrakis Foundation, the family’s philanthropic vehicle, and a co-founder of the strategic advisory firm 2TmX Advisors. Before establishing Marwick, Mr. Behrakis held various positions with Muro Pharmaceutical, Inc. and the Gillette Company. He has a bachelor’s degree in finance from Boston College and an MBA from Northeastern University.
In 2015 he was the recipient of the Boston College Distinguished Volunteer Award. Prior board commitments and involvements include Boston College, Leadership 100, Brigham & Woman’s Hospital, Order of St. Andrew, Orthodox Youth Ministry, Hellenic College, and State of Massachusetts Economic Assistance Coordinating Council.
Mr. Behrakis resides with his wife, three children, and dog, Lola, in Wellesley, Massachusetts, USA.
- First and foremost, what is the most beautiful thing that comes to your mind regarding Greece? What is the one you mainly want everyone to know about Greece?
Wherever and whenever me and family travel to Greece, it’s always the experience of seeing the country from the airplane, landing, and realizing you are back home, to some extent. Since being a Greek-American myself, Greece feels like a relief since it is the home of my grandparents and as well as my wife’s parents. It’s a special feeling when you can become emotional or sometimes happy. Returning to Greece every year, and sometimes more than once, is always an amazing and wonderful experience.
- What is one thing you’re most proud of regarding Greece? Is it the history, the language or the culture in general?
I think it’s a little bit of all. Sometimes you pay attention to the “common” things that you talk or read about at school, which are primarily regarding the ancient contributions, and yet there are a lot more cultural elements that we unintentionally focus on. On the one hand, we try to live our lives even though we’re here in America, maintaining as much as possible our culture and our legacy that was that was brought over here by our grandparents. Whether it’s language or experiencing holidays or religious and traditional occasions, our civilization is so rich to focus on the ancient time. Greece is not only about Parthenon, but also about the contributions to the world’s modern civilization.
I take a lot of pride in how it has not only changed the world in general but also continues to change our reality, becoming a reference even in the modern days. Greece has evolved into a very dynamic and exciting place on a few different levels, even though it is in a very difficult geopolitical position globally. There will always be tension to some extent and still, our homeland never stopped evolving regardless of its small territory compared to others. Especially here in America, this timeless movement toward evolution makes us proud.
On top of that, technology and communication have brought us much closer, making the Greeks of Diaspora admire the steps Greece is taking forward and considering a permanent comeback. In today’s world, you meet somebody instantaneously through the Internet, forming lifelong bonds and friendships that weren’t there half a century ago. As a result, we’ve seen more and more Greeks in the Diaspora go back to Greece either to visit and look at starting businesses or helping through charitable activities. In reverse, in recent years, many Greeks students have come over here for additional degrees. The communities are much closer than they ever were and that’s an important aspect of maintaining our important values, beliefs, and culture.
- What was the spark that ignited the beginning of the philanthropic activities you have been involved in for the past 25 years?
It was the example my parents showed me. For the first years, I saw how hard my father worked in his businesses and how my mother was dedicated to staying home and raising her four children, including me. Thus, I’ve learned through an example to give back to my family and my hometown since my father wanted to be a successful businessman, but he was down to earth, meaning that whatever he did, it was for his children.
That is why he wasn’t looking for awards or to compete against other people, although he was obviously a very strong, intelligent businessperson with a lot of common sense. He was born and grew up in America, he saw his poor parents’ deeds, living in bad housing conditions, and working hard. That dedication I noticed, as well as my wife did with her parents, inspired us to have children and grow a family with the Greek values they did because of their insight about their families.
That leads them to do things for their children so that they can have a better life and advance them further. My father was fortunate enough, contrary to my mother, to be the first to go to college and thus the education gave him opportunities to become successful financially.
That way, my parents began giving back financially to organizations and areas they felt that they could make a difference and have an impact, revolved around the Greek community (e.g., the orthodox church, museums, or Greek art). One thing that people overlook about philanthropy is that everyone’s focused on the money and the impact it can make.
More specifically, when somebody donates millions of dollars, there’s a significant impact since it’s worthy of your organization to promote and publicize the “big gift” in the newspaper. However, philanthropy is more than just giving a huge amount of money.
Even if you can give one or two or five dollars and that makes you, as a person, feel great that you’re able to contribute to something that you feel it has a significant impact. The message to me was that it is not only about the money; the smaller gifts that everyone collected to be gathered and given to the ones in need are critical. You do not need to wait and have a lot of money to give, but you can make the change you feel doing by different means or on a smaller scale.
I was very fortunate to have these opportunities, exploring what I liked and what resonated with me. The ancient Greek habit of contributing whenever and wherever there was a need, became a very important humanistic value and we sometimes overlook or interpret it differently.
Everyone knows the word «φιλανθρωπία», but beyond that, there are more Greek values and beliefs that help societies and organizations to grow and expand. Giving unconditionally should feel like it is the right thing to do; it is really the need to feel and experience helping a person or a group. It’s a feeling inside you.
- Greece has been facing multiple crises within the last five years. How do the Greeks abroad feel about it? Do they organize charitable activities to contribute in extremely difficult circumstances? Does the Greek youth in the diaspora have that inner need to volunteer?
Not only the Greek Americans but the younger generation in general, has grown the volunteering community larger than it ever was, and there are two factors that lead to this growth. The first and most critical one is that sympathy is experienced more efficiently within the family nowadays. Especially, the Greek-Americans, based initially here as immigrants, even if they are Americanized, have kept the Greek values alive and transmitted them to their younger members.
On top of that, the school system in America promotes volunteering through different clubs and activities. As a result, most young students get involved in philanthropy in their early years. Each school, both in the public and the private sector, grows the need of giving back; a need that is useful while entering society as an adult. Even in high school or college, there are programs, some of them mandatory, which promote volunteerism. This way, charitable activities are promoted as something that you should consider joining.
Two is that the society itself creates new generations that feel frustrated with the current social injustice and all the terrible events happening around them. Especially, in the U.S.A, massive school shootings have become a growing problem that needs to be stopped.
So, even in their school years, students nowadays face such great challenges that urge them to take action by volunteering. There are a lot of issues that make this place not the place that someone would like to live. For me, setting up and joining organizations that are fighting to bring change is a significant step toward a better world, and of course, not because of the money spent for a good reason but for the well-spent time the younger generations choose.
There are a lot of highly skilled and very passionate young people in this world that want to see change. They get together and so “every vote matters”, meaning that each and every act of philanthropy is valuable. The younger generations are getting much more involved in volunteering at an earlier age.
As for the disasters in Greece, we, the Greek-Americans, tend to feel more just sympathy. Our love and gratefulness for our ancestors and history create a whole different level of showing sympathy. We feel it, and it hurts. We do try our best to help Greeks out of such tragedies through our charitable work.
- What is the biggest lesson your father taught you and which are the highlights of his philanthropic work and business career that we should all keep in mind?
I have learned a lot of lessons from my parents; I was fortunate. The one that probably resonates with me the most is that regardless of where you end up, never forget where you started. Everything your personal experience, your family, and your career taught you. Being good and trying to do the right thing is way more difficult than following the wrong “path.” If there is something you are not comfortable doing, do not even consider it, do not even try. Stick to what you feel is the right thing to do. And thus, you will succeed more often.
I take a lot of pride in my “name.” Not only because of my parents but also of my grandparents since I had the luck to meet them and learn about their life story, how they came from Greece, etc. I do have a lot of pride because of that legacy.
For me, the biggest thing is that everything my father did, even outside of the community and business, at the end of the day, still returned to his love and faith in his culture. The world was much better when my parents came to U.S.A, the community was much closer, and all the Greeks grew up in the same area in Massachusetts.
That generation created a close-knit, sharing every day and occasional events. So, everything my parents did was under the aspect of promoting and perpetuating the Greek culture and heritage as a part of their own lives and history.
My father has always supported the church, Greek cultural organizations within Greek communities and outside, and even Greek education.
He supported sharing all the important things that we were taught by our ancestors and the history they brought here while trying to keep it in the forefront, not only what he did but becoming the inspiration for other Greek families to follow his journey in philanthropism, as some of them already do.
He is dedicated to this as a part of his life’s passions, and the fact that he is still active in charitable work stands as a message.
However, this path is not easy at all. My father has been extremely active from his very first steps in promoting the Greek civilization successfully. He would always be the first person to solve the problem he would notice and change the situation he is not satisfied with. We, the third generation of Greek immigrants in U.S.A, are Americanized, which is inevitable.
Of course, gaining knowledge and cultural characteristics from other civilizations creates a highly educated and equal population.
Nevertheless, there is always going to be a challenge in keeping the history and tradition of each ethnic group alive, and this is why there will not be an end to this. This is why a lot of organizations still work on that issue, which needs to be supported by the Greeks of the Diaspora. My father’s work inspires us, showing the light of promoting Greek values in a complex, multiethnic globalized community.
The other thing that I wanted to mention about my parents since they work together in all of those charitable acts, is that in the previous years, they were not that much capable of keeping the family bonds tight since the communication and traveling were not that advanced. It was a little bit later in their lives when they could afford to go to Greece and meet cousins and relatives that they have never met but only heard of before. That was when they began visiting their hometown more often, and their feeling of getting involved in philanthropy burst.
- Give us a summary of your career which started in finance and now is based in the real estate field. Are you planning to expand your career activities in Greece?
Absolutely. Most of my career has been about accounting and finance. I studied at Boston College. After finishing my studies, I worked for Gillette for four and a half years. To me, that was a great experience because I experienced the corporate world and how it functions.
Also, since the headquarters were in Boston, I learned about the businesses because there are many factories in Boston. From there, I moved to work in my father’s pharmaceutical business for ten years. At this point, I would like to mention that my father made a good choice by urging me and my siblings to firstly gain valuable experience and join the family business later if we wished so.
My father said that the family business will always be there for us, and if we want to be involved, we are more than welcome. “Start your own career, take it where you want, and if you feel like getting the opportunity to work in the family business, do that”, those are his words.
The opportunity to push myself even more in the corporate world by working for a larger company was the best option then. I joined the finance department and learned a lot more about my father, an entrepreneur and businessman himself. My skills were updated, and I worked directly for him.
My involvement in the Real Estate world started when my father was close to retirement. He was becoming a real estate investor in his hometown along with his friend as a contractor. He urged me to “have a look at it” as a side project to technically review the buildings as I was already experienced in finance.
When my father started selling his businesses, he used to bring up the idea of taking over his real estate business without pushing me into it. It was still my decision whether I wanted to move on with that option or keep the career I already had. I continued working in his pharmaceutical business for a year since my marriage was approaching, and I really wanted to be more focused on that.
On top of that, at that moment, I was also interested in relocating, an idea that made this decision even more challenging. However, my wife and I decided to stay in the U.S.A, and the first year I spent a lot of time working with my father to get to know the business in-depth and, of course, reach out to the network around the real estate world.
I wanted to get a good understanding of the real estate world, so I started working with some of my father’s properties and growing beyond he had, finally owning properties in Boston and even in New York.
Looking back, I feel grateful and extremely happy for following this path in the real estate field because I am an impulsive perfectionist with a lot of passion for my work. All these characteristics are valuable in the real estate business. I am highlighting this part of our interview since a vast majority believe that investing is a really quick and consistently profitable procedure.
However, in the real estate world, you must be aware of a lot of different factors which work together, as well as pay attention to the detail in order to succeed. You must think, reflect and second-guess yourself sometimes. This is why my experience so far has made me a better decision-maker in general, teaching me to step back and investigate a lot before coming to a final decision.
As far as Greece is concerned, our company has already made some small investments. My wife and I are now working on finding the next phase of our life since our children have grown up. Greece is certainly a part of that phase for personal and business needs.
Personal because my wife’s close relatives live in Greece, specifically her parents, cousins, and uncles who live in Thessaloniki. We desire to stay as much as we can in Greece, which also leads us to choose Greece as our next “stop” in life. We want to explore Greece as much as we can as even if Greece is a small country, its beauty is so vibrant, and the destinations to visit are countless.
Additionally, I have done good business networking in Greece so far through real estate and the organizations I am involved in. Truthfully, I am really interested in investing there, not only in properties but also in companies. This is the way I do feel like giving back to my roots.
I am also interested in teaching in Greece, not necessarily as a professor, but mainly by lecturing to students and giving them a good taste of the business and finance reality. Except for the real estate field, I have a good understanding of all types of small and large businesses, having found the valuable principles and values for a future businessman to have.
So far, I have participated as a speaker in different conferences or programs here in the U.S.A for Greek and American students. The part that I highlighted in my latest speech to university students was time since my experience is the only difference between all the ambitious students who want to be involved in the business field and me.
However, I feel like it’s much more essential to continue this educational path in Greece, where it is more needed.
- Lastly, which are the organizations that you are a member of and which of them are associated with the promotion of the Greek culture?
Currently, I serve as Chairman of the Board of Trustees of The National Hellenic Society, as a Member on the Board of Directors for The Hellenic Initiative, the American College of Greece, and The Maliotis Cultural Center. Additionally, I am an investor/shareholder in Comkardia, Christie Campus Health, and an Advisor to Genomes to People, Desmos Policy Institute and the Delphi Economic Forum.
Most of my philanthropic activities are associated with Greece since I love giving back to my hometown. One thing I have learned through time about myself is that I love helping. But we all have a time constraint, our full-time work, family and activities, and hobbies. For me, in this list, philanthropy has always been added.
So, all my life has been a hard try to balance all my activities and prioritize them. The most valuable thing my life taught me is to self-reflect often, meaning having productive time with myself to adapt to all life’s changes, such as having a family, climbing up the career ladder, and good and bad events. So, I faced a new challenge every day, and there could not be a prediction about the next one.
When I get a position in a charitable organization, I will contribute to the fullest. Not missing a meeting and giving my time and energy whenever it is needed. There were many times that I overcommitted myself, and the need to self-reflect began to grow gradually.
Through time, a lot of things have changed, and even if my free time grows, my energy is not the same. You must refocus and step back when participating in such philanthropic deeds is too much. This is why the pandemic for me was a blessing, allowing me to recharge physically and mentally and reconsider life choices. Everything shut down, and my calendar was empty, so I noticed I had been squeezing all my free time for the last few years. I realized that joining philanthropic activities is a lifetime commitment, but you can always contribute on the scale you can.
Following this, participating in charitable committees is a semi-business situation, giving you corporate responsibilities in a flexible timetable. The bad thing is that in most of these committees, you tend to see the same talented people, and thus, there is no room left for younger members to step up and take over key positions. Younger people of all areas and diversities want to be empowered and involved.
For me, there is a way. My belief is that all excellent working organizations must be passed on to the following generations, showing them trust and respect. There must be a transition, which we should work on. Even if I feel blessed to be invited and work in such organizations, I firmly believe that the next generations have the energy to do that successfully.
Of course, I will stay loyal to the things I am more passionate about and play a significant role in helping the way I can. But I want to give somebody else the opportunity to feel my shoes. Otherwise, all the excellent work done so far will be lost by not seeing the potential and the benefits of letting peers join us.
I will leave you with this. Three years ago, I was involved in eleven organizations, I was in the executive committee of four, and I was just a board member for the rest. It was a wholesome and plentiful as experience. But I realized that it was too much.
Stepping back when it is the right time to leave is the most valuable choice for you and the organization you respect and love. It’s the time for me to get the time alone I deserve but of course stay at advisory positions to help the new generation fit in and grow.
GR.
Της Δέσποινας Φρονιμοπούλου
Ο Drake Behrakis είναι πρόεδρος της Marwick Associates, μιας εταιρείας επενδύσεων και ανάπτυξης ακινήτων που εδρεύει στο Lexington της Μασαχουσέτης. Δραστηριοποιείται επίσης στο Ίδρυμα Μπεχράκη, το φιλανθρωπικό όχημα της οικογένειας και είναι συνιδρυτής της στρατηγικής συμβουλευτικής εταιρείας 2TmX Advisors. Πριν από την ίδρυση της Marwick, ο κ. Μπεχράκης κατείχε διάφορες θέσεις με την Muro Pharmaceutical, Inc. και την Gillette Company. Έχει πτυχίο στα οικονομικά από το Κολέγιο της Βοστώνης και πτυχίο MBA από το Πανεπιστήμιο Northwestern.
Το 2015 ήταν ο αποδέκτης του βραβείου διακεκριμένου εθελοντή του Κολεγίου της Βοστώνης. Προηγούμενες δεσμεύσεις του στο διοικητικό συμβούλιο και συμμετοχές του περιλαμβάνουν το Κολλέγιο της Βοστώνης (Boston College), την Ηγεσία των 100 (Leadership 100), το Νοσοκομείο Brigham & Woman’s Hospital, το Τάγμα του Αγίου Ανδρέα (Order of St. Andrew), την Ορθόδοξη Διακονία Νεολαίας (Orthodox Youth Ministry), το Ελληνικό Κολλέγιο (Hellenic College), και το Συμβούλιο Συμβούλιο Συντονισμού Οικονομικής Βοήθειας της Πολιτείας της Μασαχουσέτης (State of Massachusetts Economic Assistance Coordination Council).
Ο κ. Μπεχράκης κατοικεί με τη σύζυγό του, τα τρία παιδιά του, και το σκύλο τους, τη Λόλα, στο Wellesley της Μασαχουσέτης Ηνωμένων Πολιτειών.
- Ποιο είναι το ωραιότερο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όσον αφορά την Ελλάδα; Ποιο είναι αυτό που κυρίως θέλετε να μάθουν όλοι για την Ελλάδα;
Όπου και όποτε εγώ και η οικογένειά μου ταξιδεύουμε στην Ελλάδα, είναι πάντα η εμπειρία του να βλέπεις τη χώρα από το αεροπλάνο, να προσγειώνεσαι και να συνειδητοποιείς ότι είσαι πίσω στην πατρίδα, σε κάποιο βαθμό.
Όντας Ελληνοαμερικανός, η Ελλάδα με κάνει να νιώθω ανακουφισμένος μιας και είναι το σπίτι των παππούδων μου και των γονιών της συζύγου μου. Είναι ένα ιδιαίτερο συναίσθημα, μπορείς να γίνεις συναισθηματικός ή μερικές φορές να νιώσεις ευτυχισμένος. Η επιστροφή στην Ελλάδα, τουλάχιστον μία φορά κάθε χρόνο, είναι πάντα μια εκπληκτική και υπέροχη εμπειρία.
- Για ποιο πράγμα είστε περισσότερο περήφανος όσον αφορά την Ελλάδα; Την ιστορία, τη γλώσσα ή τον πολιτισμό εν γένει;
Νομίζω ότι είναι λίγο απ’ όλα. Μερικές φορές δίδεται προσοχή στα «κοινά» πράγματα για τα οποία μιλάμε ή διαβάζουμε στο σχολείο, τα οποία αφορούν πρωτίστως τις αρχαίες συνεισφορές, και όμως υπάρχουν πολύ περισσότερα πολιτιστικά στοιχεία στα οποία εστιάζουμε ακούσια.
Από τη μία πλευρά, προσπαθούμε να ζήσουμε τη ζωή μας παρόλο που βρισκόμαστε εδώ στην Αμερική, διατηρώντας όσο το δυνατόν περισσότερο τον πολιτισμό μας και την κληρονομιά μας που έφεραν εδώ οι παππούδες μας.
Είτε πρόκειται για τη γλώσσα είτε για διακοπές, ή για θρησκευτικές και παραδοσιακές εκδηλώσεις, ο πολιτισμός μας είναι τόσο πλούσιος ώστε να επικεντρώνεται στην αρχαιότητα. Η Ελλάδα δεν αφορά μόνο τον Παρθενώνα, αλλά και τη συμβολή της στον σύγχρονο παγκόσμιο πολιτισμό.
Είμαι πολύ υπερήφανος για το πώς έχει αλλάξει όχι μόνο τον κόσμο γενικά αλλά και συνεχίζει να αλλάζει την πραγματικότητά μας, αποτελώντας σημείο αναφοράς ακόμα και τώρα. Η Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε ένα πολύ δυναμικό και συναρπαστικό τόπο σε πολλαπλά πεδία, αν και βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη γεωπολιτική θέση παγκοσμίως.
Αν και υπάρχει πάντα κάποια ένταση, η πατρίδα μας δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται ανεξάρτητα από τη μικρή της επικράτεια σε σχέση με άλλες χώρες. Ειδικά εδώ στην Αμερική, αυτή η διαχρονική κίνηση προς την εξέλιξη μας κάνει περήφανους.
Επιπλέον, η τεχνολογία και οι επικοινωνίες μας έχουν φέρει πιο κοντά, προκαλώντας στους Έλληνες της Διασποράς θαυμασμό για τα βήματα που κάνει η Ελλάδα μπροστά ώστε να σκέφτονται μια μόνιμη επιστροφή. Στο σημερινό κόσμο, συναντάς κάποιον άμεσα μέσω του διαδικτύου, σχηματίζοντας δια βίου δεσμούς και φιλίες που δεν υπήρχαν μισό αιώνα πριν.
Ως αποτέλεσμα, βλέπουμε όλο και περισσότερους Έλληνες της Διασποράς να επιστρέφουν στην Ελλάδα είτε για να την επισκεφθούν και να εξετάσουν το ξεκίνημα επιχειρήσεων είτε για να βοηθήσουν μέσω φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων. Αντιστρόφως, τα τελευταία χρόνια, πολλοί Έλληνες φοιτητές έρχονται εδώ για επιπλέον σπουδές.
Οι κοινότητες είναι πολύ πιο κοντά από ποτέ και αυτό είναι μια σπουδαία πτυχή διατήρησης των σημαντικών αξιών, των πεποιθήσεων και του πολιτισμού μας.
- Ποια ήταν η σπίθα που πυροδότησε την έναρξη των φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων στις οποίες συμμετέχετε τα τελευταία 25 χρόνια;
Ήταν το παράδειγμα που μου έδωσαν οι γονείς μου. Τα πρώτα χρόνια είδα πόσο σκληρά δούλευε ο πατέρας μου στις επιχειρήσεις του και με ποιον τρόπο η μητέρα μου ήταν αφοσιωμένη στο να μένει στο σπίτι και να μεγαλώνει τα τέσσερα παιδιά της, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Έτσι, έμαθα μέσα από ένα παράδειγμα να ανταποδίδω στην οικογένειά μου και στην χώρα από όπου κατάγομαι, αφού ο πατέρας μου αφενός ήθελε να γίνει ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, αφετέρου παρέμενε προσγειωμένος, εννοώντας πως ό,τι κι αν έκανε ήταν για τα παιδιά του.
Γι’ αυτόν τον λόγο δεν ήθελε βραβεία ούτε να ανταγωνιστεί άλλους ανθρώπους, αν και ήταν προφανώς ένας πολύ δυνατός και έξυπνος επιχειρηματίας με κοινή λογική. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αμερική και είδε τα πεπραγμένα των φτωχών γονιών του, ζώντας σε άσχημες συνθήκες στέγασης και δουλεύοντας σκληρά.
Αυτή η αφοσίωση που παρατήρησα, όπως και η σύζυγός μου με τους γονείς της, μας ενέπνευσε να κάνουμε παιδιά και να μεγαλώσουμε μια οικογένεια με τις ελληνικές αξίες που κι εκείνοι εφάρμοσαν στις οικογένειές τους, όντας άνθρωποι διορατικοί. Αυτό οδηγεί και αυτά τα παιδιά να κάνουν πράγματα για τα δικά τους παιδιά, ώστε να έχουν μια καλύτερη ζωή και να τα δουν να ευδοκιμούν περαιτέρω. Ο πατέρας μου είχε την τύχη, αντίθετα με τη μητέρα μου, να είναι από τους πρώτους που πήγαν σε κάποιο κολέγιο και έτσι η μόρφωση που έλαβε του έδωσε ευκαιρίες να πετύχει οικονομικά.
Με αυτόν τον τρόπο, οι γονείς μου άρχισαν να παρέχουν οικονομική στήριξη σε οργανισμούς και περιοχές που ένιωσαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά και να έχουν αντίκτυπο, οι οποίοι περιστρέφονταν γύρω από την ελληνική κοινότητα (π.χ. την ορθόδοξη εκκλησία, τα μουσεία ή την ελληνική τέχνη). Ένα πράγμα που οι άνθρωποι παραβλέπουν σχετικά με τη φιλανθρωπία είναι ότι οι περισσότεροι είναι επικεντρωμένοι στα χρήματα που δίνονται και στον αντίκτυπο που μπορεί να έχουν.
Πιο συγκεκριμένα, όταν κάποιος δωρίζει εκατομμύρια δολάρια, υπάρχει μια σημαντική επίπτωση, δεδομένου ότι ο οργανισμός που τα δέχεται προωθεί και δημοσιοποιεί ένα «μεγάλο δώρο» στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που χρησιμοποιεί ( λ.χ. μία γνωστή εφημερίδα) . Ωστόσο, η φιλανθρωπία είναι κάτι περισσότερο από το να δίνεις ένα τεράστιο χρηματικό ποσό.
Ακόμα και αν μπορείς να δώσεις ένα ή δύο ή πέντε δολάρια και αυτό σε κάνει, σαν άτομο, να αισθάνεσαι ικανοποιημένος με τη συνεισφορά σου σε έναν σκοπό που πιστεύεις ότι έχει σημαντικό αντίκτυπο. Το μήνυμα που έλαβα εγώ στη ζωή μου ήταν ότι η φιλανθρωπία δεν συνδέεται μόνο με τα χρήματα.
Οι μικρότερες δωρεές που συγκεντρώνονται για να δοθούν σε όσους τις χρειάζονται είναι πολύ πιο κρίσιμες. Δεν χρειάζεται να περιμένεις και να έχεις πολλά χρήματα για να τα δωρίσεις, αλλά μπορείς να κάνεις την αλλαγή που επιθυμείς με διαφορετικά μέσα ή σε μικρότερη κλίμακα. Ήμουν πολύ τυχερός που είχα αυτές τις ευκαιρίες, να εξερευνήσω αυτό που μου άρεσε και ήθελα. Η αρχαία ελληνική συνήθεια της συνεισφοράς όποτε και όπου υπήρχε ανάγκη έχει γίνει μια πολύ σημαντική ανθρωπιστική αξία και μερικές φορές την παραβλέπουμε ή την ερμηνεύουμε διαφορετικά.
Όλοι γνωρίζουν τη λέξη «φιλανθρωπία», αλλά πέρα από αυτό υπάρχουν περισσότερες ελληνικές αξίες και πεποιθήσεις που βοηθούν τις κοινωνίες και τους οργανισμούς να αναπτυχθούν και να επεκταθούν. Το να προσφέρεις άνευ όρων θα πρέπει να νιώθουμε ότι είναι το σωστό. Είναι πραγματικά ανάγκη να αισθανόμαστε και να βιώνουμε τη δυσκολία που αντιμετωπίζει κάποιος και την ομορφιά του να λαμβάνεις τη βοήθεια ενός ατόμου ή μιας ομάδας. Είναι ένα πηγαίο συναίσθημα.
- Η Ελλάδα αντιμετωπίζει πολλαπλές κρίσεις τα τελευταία πέντε χρόνια. Πώς νοιώθουν οι Έλληνες του εξωτερικού γι’ αυτό; Οργανώνουν φιλανθρωπικές δραστηριότητες για να συμβάλουν σε τέτοιες καταστροφικές συνθήκες; Η ελληνική νεολαία της διασποράς έχει αυτήν την εσωτερική ανάγκη συνεισφοράς;
Όχι μόνο οι Ελληνοαμερικανοί αλλά και η νεότερη γενιά γενικότερα έχει μεγαλώσει την εθελοντική κοινότητα περισσότερο από ποτέ, και υπάρχουν δύο παράγοντες που οδηγούν σε αυτήν την ανάπτυξη. Ο πρώτος και σημαντικότερος είναι ότι η ενσυναίσθηση βιώνεται πιο αποτελεσματικά στην οικογένεια σήμερα.
Ειδικά, οι Ελληνοαμερικανοί, που αρχικά έφτασαν εδώ ως μετανάστες, ακόμα και αν έχουν «αμερικανοποιηθεί», κράτησαν ζωντανές τις ελληνικές αξίες και τις μετέδωσαν στα νεότερα μέλη τους. Επιπλέον, το εκπαιδευτικό σύστημα στην Αμερική προωθεί τον εθελοντισμό μέσω διαφορετικών συλλόγων και δραστηριοτήτων.
Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι νέοι μαθητές συμμετέχουν στη φιλανθρωπία στα πρώτα τους χρόνια. Κάθε σχολείο, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, αυξάνει την ανάγκη για ανταπόδοση, μια ανάγκη που είναι χρήσιμη κατά την είσοδο στην κοινωνία ως ενήλικας. Ακόμα και στο λύκειο ή στο κολέγιο υπάρχουν προγράμματα, κάποια από αυτά υποχρεωτικά, που προωθούν τον εθελοντισμό. Με αυτόν τον τρόπο, οι φιλανθρωπικές δραστηριότητες προωθούνται ως κάτι που θα πρέπει να σκεφθεί κανείς να συμμετάσχει.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι ότι η ίδια η κοινωνία δημιουργεί νέες γενιές που αισθάνονται απογοητευμένες με την τρέχουσα κοινωνική αδικία και όλα τα τρομερά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω τους. Ειδικά στις Η.Π.Α., οι μαζικές επιθέσεις στα σχολεία, έχουν γίνει ένα διογκούμενο πρόβλημα που πρέπει να σταματήσει.
Έτσι, ακόμα και στα σχολικά τους χρόνια, οι μαθητές στις μέρες μας αντιμετωπίζουν τέτοιες μεγάλες προκλήσεις που τους προτρέπουν να αναλάβουν δράση μέσω του εθελοντισμού. Υπάρχουν πολλά ζητήματα που κάνουν αυτόν τον τόπο να μην είναι ο τόπος που θα ήθελε κανείς να ζήσει.
Για μένα, η ίδρυση και η συμμετοχή σε οργανισμούς που μάχονται για την επίτευξη της αλλαγής είναι ένα σημαντικό βήμα προς έναν καλύτερο κόσμο και, φυσικά, όχι λόγω των χρημάτων που δαπανώνται για έναν καλό σκοπό αλλά για τον χρόνο που δαπανάται σωστά και επιλέγουν οι νεότερες γενιές.
Υπάρχουν πολλοί νέοι με πολλά προσόντα και πάθος σ’ αυτόν τον κόσμο που θέλουν να δουν την αλλαγή. Συγκεντρώνονται και έτσι “κάθε ψήφος μετράει”, που σημαίνει ότι κάθε πράξη φιλανθρωπίας είναι πολύτιμη. Οι νεότερες γενιές συμμετέχουν περισσότερο και σε μικρότερη ηλικία στον εθελοντισμό.
Όσον αφορά τις καταστροφές στην Ελλάδα, εμείς, οι Ελληνοαμερικανοί, τείνουμε να νιώθουμε περισσότερη από μια απλή συμπάθεια. Η αγάπη και η ευγνωμοσύνη μας για τους προγόνους μας και την ιστορία μας δημιουργούν ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο συμπάθειας.
Το βιώνουμε και πονάει. Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να βοηθήσουμε τους Έλληνες να ξεπεράσουν τέτοιες τραγωδίες μέσα από το φιλανθρωπικό μας έργο.
- Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σας δίδαξε ο πατέρας σας και ποια είναι τα κύρια σημεία της φιλανθρωπικής του εργασίας και της επιχειρηματικής του καριέρας που πρέπει όλοι να έχουμε κατά νου;
Έχω λάβει πολλά μαθήματα από τους γονείς μου. Ήμουν τυχερός. Αυτό που πιθανώς με στιγμάτισε περισσότερο είναι ότι ανεξάρτητα από το πού θα καταλήξεις, μην ξεχνάς ποτέ από που ξεκίνησες. Να θυμάσαι όλα όσα σου δίδαξαν η προσωπική σου εμπειρία, η οικογένειά σου και η καριέρα σου. Το να είσαι καλός και να προσπαθείς να κάνεις το σωστό είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ακολουθήσεις το λάθος “μονοπάτι”. Αν υπάρχει κάτι που δε νιώθεις άνετα κάνοντας το, μην το σκεφτείς καν, μην το προσπαθήσεις. Μείνε σε αυτό που νιώθεις ότι είναι το σωστό. Και έτσι, θα πετυχαίνεις πιο συχνά.
Είμαι πολύ περήφανος για το «όνομά μου». Όχι μόνο λόγω των γονιών μου αλλά και των παππούδων μου αφού είχα την τύχη να τους γνωρίσω και να μάθω για την ιστορία της ζωής τους, πώς ήρθαν από την Ελλάδα, κ.α.. Αισθάνομαι πολύ περήφανος γι’ αυτήν την κληρονομιά.
Για μένα, το μεγαλύτερο μάθημα από τον πατέρα μου, είναι ότι όλα όσα έκανε, ακόμη και εκτός της κοινότητας του και των επιχειρήσεων του, στο τέλος της ημέρας, επέστρεφε πάντα στην αγάπη και την πίστη του στον πολιτισμό του.
Ο κόσμος ήταν πολύ καλύτερος όταν οι γονείς μου ήρθαν στις ΗΠΑ, η κοινότητα ήταν πολύ πιο κοντά και όλοι οι Έλληνες μεγάλωσαν στην ίδια περιοχή της Μασαχουσέτης. Αυτή η γενιά δημιούργησε ένα στενό δεσμό. Μοιραζόταν την καθημερινότητα και όλες τις ειδικές και μη περιστάσεις της. Έτσι, ό,τι έκαναν οι γονείς μου γινόταν με σκοπό την προώθηση και τη διαιώνιση του ελληνικού πολιτισμού και κληρονομιάς, ως μέρος της δικής τους ζωής και ιστορίας.
Ο πατέρας μου ανέκαθεν υποστήριζε την εκκλησία, τους ελληνικούς πολιτιστικούς οργανισμούς εντός και εκτός των ελληνικών κοινοτήτων, ακόμη και την ελληνική εκπαίδευση. Υποστήριξε τη διάδοση όλων των σημαντικών στοιχείων που μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας και την ιστορία που έφεραν μαζί τους εδώ, προσπαθώντας να τα κρατήσουν στο επίκεντρο, όχι μόνο το τι έπραττε ο ίδιος, αλλά και να γίνει η έμπνευση για άλλες ελληνικές οικογένειες να ακολουθήσουν το ταξίδι του στη φιλανθρωπία, όπως κάποιες από αυτές ήδη κάνουν.
Είναι αφοσιωμένος σε αυτό με πάθος, ως μέρος της ζωής του και το γεγονός ότι εξακολουθεί να είναι ακόμη ενεργός σε φιλανθρωπικές δράσεις, αποτελεί μήνυμα.
Ωστόσο, αυτή η πορεία δεν είναι καθόλου εύκολη. Ο πατέρας μου, από τα πρώτα του βήματα, ήταν εξαιρετικά δραστήριος στην προώθηση του ελληνικού πολιτισμού σημειώνοντας επιτυχία. Ήταν πάντα το πρώτο άτομο που έλυνε το πρόβλημα που θα παρατηρούσε προκειμένου να αλλάξει μια κατάσταση με την οποία δεν ήταν ικανοποιημένος.
Εμείς, η τρίτη γενιά Ελλήνων μεταναστών στις Η.Π.Α., έχουμε αμερικανοποιηθεί, κάτι που είναι αναπόφευκτο. Φυσικά, το να αποκτήσεις γνώσεις και πολιτιστικά χαρακτηριστικά άλλων πολιτισμών δημιουργεί έναν πληθυσμό υψηλού μορφωτικού επιπέδου που λειτουργεί με βάση την ισότητα. Ωστόσο, θα υπάρχει πάντα η πρόκληση διατήρησης ζωντανής της ιστορίας και της παράδοσης κάθε εθνοτικής ομάδας, και γι’ αυτό δεν πρόκειται να υπάρξει ένα τέλος σε αυτό. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί οργανισμοί εξακολουθούν να εργάζονται σε αυτό το ζήτημα, το οποίο πρέπει να υποστηριχθεί από τους Έλληνες της Διασποράς.
Το έργο του πατέρα μου μας εμπνέει, δείχνοντας το φως για την προώθηση των ελληνικών αξιών σε μια περίπλοκη, πολυεθνική και παγκοσμιοποημένη κοινότητα.
Το άλλο πράγμα που ήθελα να αναφέρω για τους γονείς μου, καθώς συνεργάζονται μεταξύ τους σε όλες αυτές τις φιλανθρωπικές πράξεις, είναι ότι, τα προηγούμενα χρόνια δεν διέθεταν τα ίδια μέσα για να διατηρήσουν τους οικογενειακούς δεσμούς στενούς, δεδομένου ότι η επικοινωνία και τα ταξίδια δεν ήταν τόσο προηγμένα.
Ήταν λίγο αργότερα στη ζωή τους, όταν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν οικονομικά, που πήγαν στην Ελλάδα για να συναντήσουν ξαδέρφια και συγγενείς που δεν είχαν ξανασυναντήσει, αλλά είχαν ακούσει γι’ αυτούς πριν. Τότε ήταν που άρχισαν να επισκέπτονται τη γενέτειρά τους πιο συχνά, και το αίσθημα αυτό της φιλανθρωπίας εντάθηκε.
- Πείτε μας περιληπτικά για την καριέρα σας, που ξεκίνησε στα χρηματοοικονομικά και τώρα θεμελιώνεται στον τομέα των ακινήτων. Σκοπεύετε να επεκτείνετε τις επαγγελματικές σας δραστηριότητες στην Ελλάδα;
Οπωσδήποτε. Το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου αφορούσε τη λογιστική και τα οικονομικά. Σπούδασα στο Κολέγιο της Βοστώνης. Αφού τελείωσα τις σπουδές μου, δούλεψα τεσσεράμισι χρόνια στην Gillette. Για μένα, αυτή ήταν μια εξαιρετική εμπειρία, επειδή βίωσα τον εταιρικό κόσμο και τον τρόπο λειτουργίας του.
Επίσης, καθώς τα κεντρικά γραφεία της εταιρίας βρίσκονταν στη Βοστώνη, έμαθα πολλά για τον επιχειρηματικό κόσμο αφού υπάρχουν πολλά εργοστάσια στην πόλη. Κατόπιν, εργάστηκα στη φαρμακευτική επιχείρηση του πατέρα μου για δέκα χρόνια. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω ότι, ο πατέρας μου έκανε μια καλή επιλογή, παροτρύνοντας εμένα και τα αδέλφια μου να αποκτήσουμε αρχικά πολύτιμη εργασιακή εμπειρία στην υπόλοιπη αγορά και να ενταχθούμε αργότερα στην οικογενειακή επιχείρηση, αν το επιθυμούσαμε.
Ο πατέρας μου έλεγε ότι η οικογενειακή επιχείρηση θα είναι πάντα εκεί για μας, και αν ποτέ θέλαμε να εμπλακούμε, ήμασταν περισσότερο από ευπρόσδεκτοι. «Ξεκινήστε τη δική σας καριέρα, οδηγήστε την όπου θέλετε, και αν αισθανθείτε ότι το να εργαστείτε στην οικογενειακή επιχείρηση αποτελεί ευκαιρία, τότε να κάνετε αυτό». Αυτά είναι τα λόγια του.
Η ευκαιρία να πιέσω τον εαυτό μου ακόμα περισσότερο στον κόσμο των εταιριών δουλεύοντας για μια μεγαλύτερων διαστάσεων εταιρεία ήταν η καλύτερη επιλογή σε εκείνη τη χρονική στιγμή. Μπήκα στο οικονομικό τμήμα και έμαθα πολλά περισσότερα για τον πατέρα μου, ως ελεύθερο επαγγελματία και ως επιχειρηματία. Οι δεξιότητές μου εξελίχθηκαν και εργάστηκα απευθείας γι’ αυτόν.
Η ενασχόλησή μου με τον κόσμο των ακινήτων ξεκίνησε όταν ο πατέρας μου ήταν κοντά στη συνταξιοδότηση. Γινόταν επενδυτής ακινήτων στη γενέτειρά του, μαζί με το φίλο του ως εργολάβο. Με προέτρεψε να “ρίξω μια ματιά” σε αυτές του τις δραστηριότητές ως παράλληλο έργο αναλαμβάνοντας την τεχνική αξιολόγηση των κτιρίων καθώς είχα ήδη εμπειρία στα οικονομικά.
Όταν ο πατέρας μου άρχισε να πουλάει τις επιχειρήσεις του, συνήθιζε να μου αναφέρει την ιδέα να αναλάβω την κτηματομεσιτική επιχείρησή του, χωρίς να με υποχρεώνει σε αυτό. Παρέμενε ακόμη δική μου η απόφαση εάν θα ήθελα να προχωρήσω με αυτήν την επιλογή ή να διατηρήσω την καριέρα που είχα ήδη.
Συνέχισα να δουλεύω στη φαρμακευτική του επιχείρηση για έναν χρόνο μιας και τότε που ο γάμος μου πλησίαζε ήθελα πραγματικά να επικεντρωθώ περισσότερο σε αυτό. Επιπλέον, εκείνη τη στιγμή, με ενδιέφερε και η μετεγκατάσταση, μια ιδέα που έκανε αυτήν την απόφαση ακόμα πιο δύσκολη. Ωστόσο, η σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να μείνουμε στις Η.Π.Α., και το πρώτο έτος πέρασα πολύ χρόνο δουλεύοντας με τον πατέρα μου για να γνωρίσω την επιχείρηση σε βάθος και, φυσικά, να προσεγγίσω το δίκτυο του κτηματομεσιτικού κόσμου.
Ήθελα να αποκτήσω μια καλή κατανόηση του κτηματομεσιτικού κόσμου, κι έτσι άρχισα να δουλεύω με κάποια από τα ακίνητα του πατέρα μου και να εξελίσσομαι πέρα από αυτό, έχοντας πλέον δικά μου ακίνητα στη Βοστώνη ακόμα και στη Νέα Υόρκη.
Κοιτάζοντας πίσω, αισθάνομαι ευγνώμων και εξαιρετικά ευτυχισμένος που ακολούθησα αυτήν την πορεία στον τομέα των ακινήτων, επειδή είμαι παρορμητικός τελειομανής και πολύ παθιασμένος με τη δουλειά μου.
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι πολύτιμα στον τομέα των ακινήτων. Τονίζω αυτό το σημείο της συνέντευξής μας, διότι η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ότι το να επενδύεις είναι μια πραγματικά γρήγορη και σταθερά κερδοφόρα διαδικασία. Ωστόσο, στον κόσμο των ακινήτων, θα πρέπει να γνωρίζεις και να ελέγχεις πολλούς διαφορετικούς παράγοντες που λειτουργούν από κοινού καθώς και να δίνεις προσοχή στη λεπτομέρεια για να πετύχεις.
Πρέπει να σκέφτεσαι, να αναλογίζεσαι και να διπλοτσεκάρεις τον εαυτό σου μερικές φορές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η μέχρι τώρα εμπειρία μου με έχει κάνει γενικά καλύτερο στη λήψη αποφάσεων, διδάσκοντάς μου να κάνω ένα βήμα πίσω και να ερευνώ πολλές πτυχές πριν καταλήξω σε μια τελική απόφαση.
Όσον αφορά την Ελλάδα, η εταιρεία μας έχει ήδη κάνει κάποιες μικρές επενδύσεις εκεί. Η σύζυγός μου και εγώ τώρα προσπαθούμε να βρούμε την επόμενη φάση της ζωής μας από τότε που μεγάλωσαν τα παιδιά μας. Η Ελλάδα είναι σίγουρα μέρος αυτής της φάσης για τις προσωπικές και επιχειρηματικές μας ανάγκες. Προσωπικά γιατί οι στενοί συγγενείς της συζύγου μου ζουν στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα οι γονείς της, τα ξαδέρφια της και οι θείοι της ζουν στη Θεσσαλονίκη.
Επιθυμούμε να μείνουμε όσο μπορούμε στην Ελλάδα, κάτι που μας οδηγεί στο να την επιλέξουμε ως τον επόμενο “σταθμό” στη ζωή μας. Θέλουμε να εξερευνήσουμε την Ελλάδα όσο περισσότερο μπορούμε, καθώς, ακόμη κι αν η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, η ομορφιά της είναι τόσο ζωντανή και οι προορισμοί που πρέπει να επισκεφτούμε αμέτρητοι.
Επιπλέον, έχω δικτυωθεί επιχειρηματικά στην Ελλάδα αρκετά ικανοποιητικά, μέσω της κτηματαγοράς και των οργανισμών στους οποίους συμμετέχω. Ειλικρινά, ενδιαφέρομαι πραγματικά να επενδύσω εκεί, όχι μόνο σε ακίνητα αλλά και σε εταιρείες. Αυτός είναι ο τρόπος που αισθάνομαι ότι θέλω να ανταποδώσω στις ρίζες μου.
Ενδιαφέρομαι επίσης να διδάξω στην Ελλάδα, όχι απαραίτητα ως καθηγητής, αλλά κυρίως δίνοντας διαλέξεις σε φοιτητές και δίνοντάς τους μια καλή γεύση της επιχειρηματικής και χρηματοοικονομικής πραγματικότητας.
Εκτός από τον τομέα των ακινήτων, κατανοώ καλά όλους τους τύπους μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων, έχοντας βρει τις πολύτιμες αρχές και αξίες που πρέπει ένας μελλοντικός επιχειρηματίας να έχει. Μέχρι στιγμής, έχω συμμετάσχει ως ομιλητής σε διάφορα συνέδρια ή προγράμματα εδώ στις ΗΠΑ για Έλληνες και Αμερικανούς φοιτητές.
Το σημείο που τόνισα στην τελευταία ομιλία μου σε πανεπιστημιακούς φοιτητές ήταν ο χρόνος, καθώς η εμπειρία μου είναι η μόνη διαφορά μεταξύ εμού και όλων των φιλόδοξων φοιτητών που θέλουν να εισέλθουν στον επιχειρηματικό τομέα. Ωστόσο, αισθάνομαι ότι είναι πολύ πιο σημαντικό να συνεχιστεί αυτή η εκπαιδευτική πορεία στην Ελλάδα, όπου είναι πιο αναγκαία.
- Τέλος, ποιοί είναι οι οργανισμοί των οποίων είστε μέλος και ποιοί από αυτούς συνδέονται με την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού;
Σήμερα, υπηρετώ ως Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Ελληνικής Εταιρείας (National Hellenic Society), ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Πρωτοβουλίας (The Hellenic Initiative), του Αμερικανικού Κολλεγίου της Ελλάδας (ACG), και του Πολιτιστικού Κέντρου Μαλιώτη (Maliotis Cultural Center). Επιπλέον, είμαι επενδυτής/μέτοχος στην Comkardia, στο Christie Campus Health, και Σύμβουλος στο Genomes to People, στο Desmos Policy Institute και στο Delphi Economic Forum.
Οι περισσότερες από τις φιλανθρωπικές μου δραστηριότητες συνδέονται με την Ελλάδα, αφού μου αρέσει να ανταποδίδω στη γενέτειρά μου. Ένα πράγμα που έμαθα με τον καιρό για τον εαυτό μου είναι ότι μου αρέσει να βοηθάω. Αλλά όλοι έχουμε περιορισμό χρόνου, την πλήρη απασχόλησή μας, την οικογένεια και τις δραστηριότητές της, τα χόμπι μας.
Για μένα, σε αυτήν τη λίστα, η φιλανθρωπία ήταν πάντα κομμάτι της. Οπότε όλη μου η ζωή ήταν μια σκληρή προσπάθεια να εξισορροπήσω όλες μου τις δραστηριότητες και να δώσω τις σωστές προτεραιότητες.
Το πολυτιμότερο πράγμα που μου έμαθε η ζωή μου είναι να σκέφτομαι συχνά τον εαυτό μου, δηλαδή να έχω παραγωγικό χρόνο με τον εαυτό μου για να προσαρμοστώ σε όλες τις αλλαγές της ζωής, όπως το να φτιάξω οικογένεια, να εξελίσσομαι επαγγελματικά , να αντιμετωπίζω καλές και κακές στιγμές. Έτσι, αντιμετώπιζα πάντα μια νέα πρόκληση κάθε μέρα και δεν μπορούσε να υπάρξει πρόβλεψη για την επόμενη.
Όταν παίρνω, λοιπόν, μια θέση σε έναν φιλανθρωπικό οργανισμό, συνεισφέρω στο έπακρο. Δεν απουσιάζω από καμία συνάντηση και δίνω τον χρόνο και την ενέργειά μου όποτε χρειάζεται. Υπήρξαν πολλές φορές που δέσμευσα υπερβολικά τον εαυτό μου με αυτές μου τις υποχρεώσεις και η ανάγκη για αυτοστοχασμό άρχισε να αυξάνεται σταδιακά.
Με τον καιρό, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει και ακόμα και αν ο ελεύθερος χρόνος μου έχει αυξηθεί, η ενέργειά μου δεν είναι η ίδια. Πρέπει να επανεστιάσεις και να κάνεις πίσω όταν η συμμετοχή σε τέτοιες φιλανθρωπικές ενέργειες είναι υπερβολική. Γι’ αυτό η πανδημία για μένα ήταν μια ευλογία που μου επέτρεψε να επαναφορτιστώ σωματικά και ψυχικά και να επανεξετάσω τις επιλογές της ζωής.
Τα πάντα έκλεισαν και το ημερολόγιό μου ήταν άδειο, οπότε παρατήρησα ότι είχα μειώσει όλον τον ελεύθερο χρόνο μου τα τελευταία χρόνια. Συνειδητοποίησα ότι η συμμετοχή σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες είναι δέσμευση ζωής, αλλά μπορείς πάντα να συνεισφέρεις σε ικανή κλίμακα.
Μετά από αυτό, η συμμετοχή σε φιλανθρωπικές επιτροπές είναι μια ημι-επιχειρηματική κατάσταση, δίνοντας εταιρικές ευθύνες σε ένα ευέλικτο χρονοδιάγραμμα. Το κακό είναι ότι στις περισσότερες από αυτές τις επιτροπές τείνεις να βλέπεις τα ίδια ταλαντούχα άτομα, και έτσι δεν υπάρχει περιθώριο για τα νεότερα μέλη να αναλάβουν θέσεις-κλειδιά.
Οι νέοι όλων των πεδίων και ιδιαιτεροτήτων θέλουν να ενδυναμωθούν και να εμπλακούν. Για μένα υπάρχει τρόπος. Πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι εξαιρετικοί οργανισμοί θα πρέπει σιγά-σιγά να περάσουν στις επόμενες γενιές, δείχνοντας σε αυτές εμπιστοσύνη και σεβασμό. Πρέπει να υπάρξει μια μετάβαση, πάνω στην οποία θα πρέπει να εργαστούμε. Ακόμα κι αν αισθάνομαι ευλογημένος που με προσκαλούν να συνεισφέρω σε τέτοιους οργανισμούς, πιστεύω ακράδαντα ότι οι επόμενες γενιές έχουν την ενέργεια να το πραγματώσουν με επιτυχία.
Φυσικά, θα παραμείνω πιστός στα πράγματα με τα οποία είμαι πιο παθιασμένος και θα διαδραματίσω σημαντικό ρόλο βοηθώντας με τον τρόπο που μπορώ. Αλλά θέλω να δώσω σε κάποιον άλλο την ευκαιρία να μπει στη θέση μου. Διαφορετικά, όλη η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει μέχρι στιγμής θα χαθεί αν δεν δούμε τις δυνατότητες και τα οφέλη που θα προκύψουν από την ένταξη νεότερων ομοϊδεατών μας.
Θα σας αφήσω με αυτό. Πριν από τρία χρόνια, συμμετείχα σε έντεκα οργανισμούς, ήμουν στην εκτελεστική επιτροπή των τεσσάρων, και ήμουν απλά ένα μέλος του διοικητικού συμβουλίου στους υπόλοιπους. Ήταν μια υγιής και μεγάλη εμπειρία.
Αλλά συνειδητοποίησα ότι ήταν υπερβολική για μένα. Το να κάνεις πίσω όταν είναι η κατάλληλη στιγμή να φύγεις είναι η πολυτιμότερη επιλογή για εσάς και τον οργανισμό που σέβεστε και αγαπάτε. Είναι η ώρα για μένα να βρω τον ελεύθερο χρόνο που μου αξίζει, αλλά φυσικά να παραμείνω σε συμβουλευτικές θέσεις για να βοηθήσω τη νέα γενιά να προσρμοστεί και να εξελιχθεί.