Με οδύνη και θλίψη η Ελλάδα αποχαιρετά τον Διονύση Σαββόπουλο, τον αγαπημένο Νιόνιο του ελληνικού τραγουδιού, που έσβησε σε ηλικία ογδόντα ενός ετών.
Αντισυμβατικός και επαναστάτης, αλλά συνάμα ρομαντικός και ενωτικός, είχε τον δικό του ανατρεπτικό τρόπο για να τραγουδά τα όνειρα και τις ανησυχίες του λαού.
Όλοι όσοι μεγάλωσαν με τα τραγούδια του, αλλά και όσοι τον γνώρισαν από τις εμφανίσεις του στην τηλεόραση και τον δημόσιο λόγο του, αποχαιρετούν τον σπουδαίο τραγουδοποιό με ευγνωμοσύνη και σεβασμό.
Η ζωή και το έργο του
Μοναδική περίπτωση στη μουσική σκηνή της χώρας μας επί τουλάχιστον μια πεντηκονταετία, ο Διονύσης Σαββόπουλος κατόρθωσε με τα τραγούδια του μια πολύ σημαντική τομή στην τέχνη της τραγουδοποιίας, απολύτως προσωπική, εισάγοντας νέες φόρμες και συνδυάζοντας τολμηρές μουσικές συνθέσεις και ενορχηστρώσεις με στίχους ευρείας θεματολογίας και υψηλής ποίησης.
«Ο Έλληνας είναι και ανατολίτης, μα είναι όμως και δυτικός, ενώ ταυτόχρονα είναι παραδοσιακός σε μεγάλο βαθμό και μοντέρνος είναι. Αυτά είναι διαφορετικά πράγματα. Κάποιος πρέπει να τα συνθέσει», είχε δηλώσει ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Αυτή τη δύσκολη σύνθεση επεδίωξε και πέτυχε ο ίδιος, που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944. Οι ρίζες της οικογένειάς του ήταν από την Κωνσταντινούπολη και την Φιλιππούπολη. Το 1963 πήρε τη δύσκολη απόφαση να εγκαταλείψει τις σπουδές του στη Νομική και να κατεβεί στην Αθήνα, προκειμένου να ακολουθήσει το όνειρό του να αφοσιωθεί στην τέχνη και το τραγούδι.
Δεν ήταν εύκολες μέρες, αλλά βρήκε τον δρόμο του με τη συμπαράσταση των νεαρών καλλιτεχνών του Συλλόγου Φίλων Ελληνικής Μουσικής, μεταξύ άλλων του Νίκου Μαμαγκάκη και του Μάνου Λοΐζου.
Το πρώτο σημαντικό κεφάλαιο της καριέρας του ως τροβαδούρου της αντίστασης γράφτηκε στις μπουάτ στο Κύτταρο και το Ροντέο. Τίποτα ανάλογο δεν υπήρχε ως τότε στη μουσική σκηνή της χώρας μας. Με σαφείς επιρροές από τη ροκ μουσική της εποχής και τις μπαλάντες του Ντύλαν, αλλά και από ποικίλα ελληνικά ακούσματα.
Τον Νοέμβριο του 1966 κυκλοφόρησε το Φορτηγό, ώσπου με τη δικτατορία τα σχέδια αλλάζουν. Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967. Κρατείται ως ύποπτος επί 40 ημέρες, αλλά ελλείψει στοιχείων τον αφήνουν ελεύθερο. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου παντρεύεται την Άσπα, με την οποία έζησε αρμονικά όλη του την υπόλοιπη ζωή.
«Σκεφτείτε ότι ένας καλλιτέχνης σαν και μένα, ο οποίος έσπασε μορφές, άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο ακούμε το τραγούδι, ταυτοχρόνως, αυτός ο άνθρωπος είχε μεγάλη ανάγκη να έχει οικογένεια. Να έχει σπίτι και παιδάκια», είχε δηλώσει ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Το 1969 κυκλοφορεί το «Περιβόλι του Τρελού», το 1971 ο «Μπάλλος», το 1972 το «Βρώμικο Ψωμί» και το 1975 ο δίσκος «Δέκα χρόνια κομμάτια».
Αξιοπρόσεκτο ήταν το πέρασμα του Διονύση Σαββόπουλου από τη δημόσια τηλεόραση. Η εκπομπή του «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» που παρουσιάστηκε τη σεζόν 1986 – 87, έγραψε ιστορία.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, μερικοί ακόμα σημαντικοί δίσκοι, όπως η «Ρεζέρβα», τα «Τραπεζάκια Έξω» και το «Κούρεμα» το 1989, έφεραν το Σαββόπουλο στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος αλλά και αρνητικών κριτικών σχετικά με τις απόψεις του για πρόσωπα και φαινόμενα της τρέχουσας πολιτικής ζωής.
«Αριστερός ήμουν επειδή η Αριστερά εδιώκετο, τότε ήμουν αριστερός. Όταν η αριστερά έγινε εξουσία ή συνοδοιπόρος της εξουσίας, κράτησα τις αποστάσεις μου, οι οποίες όσο περνούσαν τα χρόνια μεγάλωναν», είχε αναφέρει ο Διονύση Σαββόπουλου, με τον μοναδικό του τρόπο.
Από τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, ο Διονύσης Σαββόπουλος σταμάτησε να γράφει νέα τραγούδια, αλλά παρέμεινε δημιουργικά ενεργός μέσα από συνεργασίες με νεότερους τραγουδοποιούς όπως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και με συναυλίες και μουσικές παραστάσεις σε διαφορετικούς χώρους, στο Μέγαρο Μουσικής, παραδείγματος χάρη, ή στο Άλσος του Πεδίου του Άρεως.
«Μαζί σας θα είμαι και φέτος. Δεν χανόμαστε εμείς. Άσε που και να χαθούμε θα ανταμώσουμε εκεί πάνω να κοιμόμαστε και να κοιμόμαστε και ένα εγερτήριο να έχουμε μονάχα το σάλπισμα της γιορτής», με αυτά τα λόγια έκλεισε την αυτοβιογραφία του ο Διονύσης Σαββόπουλος, που πρόλαβε και κυκλοφόρησε στις αρχές του 2025.
Ακόμα και την απώλεια ο Νιόνιος την έβλεπε σαν αφορμή για νέες συναντήσεις. Θα τον θυμόμαστε πάντα.
Photo: IN Time, Πληροφορίες ΕΡΤ NEWS
