Συνέντευξη: Δέσποινα Φρονιμοπούλου.
Ο Drake Behrakis είναι πρόεδρος της Marwick Associates, μιας εταιρείας επενδύσεων και ανάπτυξης ακινήτων που εδρεύει στο Lexington της Μασαχουσέτης. Δραστηριοποιείται επίσης στο Ίδρυμα Μπεχράκη, το φιλανθρωπικό όχημα της οικογένειας και είναι συνιδρυτής της στρατηγικής συμβουλευτικής εταιρείας 2TmX Advisors. Πριν από την ίδρυση της Marwick, ο κ. Μπεχράκης κατείχε διάφορες θέσεις με την Muro Pharmaceutical, Inc. και την Gillette Company. Έχει πτυχίο στα οικονομικά από το Κολέγιο της Βοστώνης και πτυχίο MBA από το Πανεπιστήμιο Northwestern.
Το 2015 ήταν ο αποδέκτης του βραβείου διακεκριμένου εθελοντή του Κολεγίου της Βοστώνης. Προηγούμενες δεσμεύσεις του στο διοικητικό συμβούλιο και συμμετοχές του περιλαμβάνουν το Κολλέγιο της Βοστώνης (Boston College), την Ηγεσία των 100 (Leadership 100), το Νοσοκομείο Brigham & Woman’s Hospital, το Τάγμα του Αγίου Ανδρέα (Order of St. Andrew), την Ορθόδοξη Διακονία Νεολαίας (Orthodox Youth Ministry), το Ελληνικό Κολλέγιο (Hellenic College), και το Συμβούλιο Συμβούλιο Συντονισμού Οικονομικής Βοήθειας της Πολιτείας της Μασαχουσέτης (State of Massachusetts Economic Assistance Coordination Council).
Ο κ. Μπεχράκης κατοικεί με τη σύζυγό του, τα τρία παιδιά του, και το σκύλο τους, τη Λόλα, στο Wellesley της Μασαχουσέτης Ηνωμένων Πολιτειών.
- Ποιο είναι το ωραιότερο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όσον αφορά την Ελλάδα; Ποιο είναι αυτό που κυρίως θέλετε να μάθουν όλοι για την Ελλάδα;
Όπου και όποτε εγώ και η οικογένειά μου ταξιδεύουμε στην Ελλάδα, είναι πάντα η εμπειρία του να βλέπεις τη χώρα από το αεροπλάνο, να προσγειώνεσαι και να συνειδητοποιείς ότι είσαι πίσω στην πατρίδα, σε κάποιο βαθμό.
Όντας Ελληνοαμερικανός, η Ελλάδα με κάνει να νιώθω ανακουφισμένος μιας και είναι το σπίτι των παππούδων μου και των γονιών της συζύγου μου. Είναι ένα ιδιαίτερο συναίσθημα, μπορείς να γίνεις συναισθηματικός ή μερικές φορές να νιώσεις ευτυχισμένος. Η επιστροφή στην Ελλάδα, τουλάχιστον μία φορά κάθε χρόνο, είναι πάντα μια εκπληκτική και υπέροχη εμπειρία.
- Για ποιο πράγμα είστε περισσότερο περήφανος όσον αφορά την Ελλάδα; Την ιστορία, τη γλώσσα ή τον πολιτισμό εν γένει;
Νομίζω ότι είναι λίγο απ’ όλα. Μερικές φορές δίδεται προσοχή στα «κοινά» πράγματα για τα οποία μιλάμε ή διαβάζουμε στο σχολείο, τα οποία αφορούν πρωτίστως τις αρχαίες συνεισφορές, και όμως υπάρχουν πολύ περισσότερα πολιτιστικά στοιχεία στα οποία εστιάζουμε ακούσια.
Από τη μία πλευρά, προσπαθούμε να ζήσουμε τη ζωή μας παρόλο που βρισκόμαστε εδώ στην Αμερική, διατηρώντας όσο το δυνατόν περισσότερο τον πολιτισμό μας και την κληρονομιά μας που έφεραν εδώ οι παππούδες μας.
Είτε πρόκειται για τη γλώσσα είτε για διακοπές, ή για θρησκευτικές και παραδοσιακές εκδηλώσεις, ο πολιτισμός μας είναι τόσο πλούσιος ώστε να επικεντρώνεται στην αρχαιότητα. Η Ελλάδα δεν αφορά μόνο τον Παρθενώνα, αλλά και τη συμβολή της στον σύγχρονο παγκόσμιο πολιτισμό.
Είμαι πολύ υπερήφανος για το πώς έχει αλλάξει όχι μόνο τον κόσμο γενικά αλλά και συνεχίζει να αλλάζει την πραγματικότητά μας, αποτελώντας σημείο αναφοράς ακόμα και τώρα. Η Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε ένα πολύ δυναμικό και συναρπαστικό τόπο σε πολλαπλά πεδία, αν και βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη γεωπολιτική θέση παγκοσμίως.
Αν και υπάρχει πάντα κάποια ένταση, η πατρίδα μας δεν σταμάτησε ποτέ να εξελίσσεται ανεξάρτητα από τη μικρή της επικράτεια σε σχέση με άλλες χώρες. Ειδικά εδώ στην Αμερική, αυτή η διαχρονική κίνηση προς την εξέλιξη μας κάνει περήφανους.
Επιπλέον, η τεχνολογία και οι επικοινωνίες μας έχουν φέρει πιο κοντά, προκαλώντας στους Έλληνες της Διασποράς θαυμασμό για τα βήματα που κάνει η Ελλάδα μπροστά ώστε να σκέφτονται μια μόνιμη επιστροφή. Στο σημερινό κόσμο, συναντάς κάποιον άμεσα μέσω του διαδικτύου, σχηματίζοντας δια βίου δεσμούς και φιλίες που δεν υπήρχαν μισό αιώνα πριν.
Ως αποτέλεσμα, βλέπουμε όλο και περισσότερους Έλληνες της Διασποράς να επιστρέφουν στην Ελλάδα είτε για να την επισκεφθούν και να εξετάσουν το ξεκίνημα επιχειρήσεων είτε για να βοηθήσουν μέσω φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων. Αντιστρόφως, τα τελευταία χρόνια, πολλοί Έλληνες φοιτητές έρχονται εδώ για επιπλέον σπουδές.
Οι κοινότητες είναι πολύ πιο κοντά από ποτέ και αυτό είναι μια σπουδαία πτυχή διατήρησης των σημαντικών αξιών, των πεποιθήσεων και του πολιτισμού μας.
- Ποια ήταν η σπίθα που πυροδότησε την έναρξη των φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων στις οποίες συμμετέχετε τα τελευταία 25 χρόνια;
Ήταν το παράδειγμα που μου έδωσαν οι γονείς μου. Τα πρώτα χρόνια είδα πόσο σκληρά δούλευε ο πατέρας μου στις επιχειρήσεις του και με ποιον τρόπο η μητέρα μου ήταν αφοσιωμένη στο να μένει στο σπίτι και να μεγαλώνει τα τέσσερα παιδιά της, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Έτσι, έμαθα μέσα από ένα παράδειγμα να ανταποδίδω στην οικογένειά μου και στην χώρα από όπου κατάγομαι, αφού ο πατέρας μου αφενός ήθελε να γίνει ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, αφετέρου παρέμενε προσγειωμένος, εννοώντας πως ό,τι κι αν έκανε ήταν για τα παιδιά του.
Γι’ αυτόν τον λόγο δεν ήθελε βραβεία ούτε να ανταγωνιστεί άλλους ανθρώπους, αν και ήταν προφανώς ένας πολύ δυνατός και έξυπνος επιχειρηματίας με κοινή λογική. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αμερική και είδε τα πεπραγμένα των φτωχών γονιών του, ζώντας σε άσχημες συνθήκες στέγασης και δουλεύοντας σκληρά.
Αυτή η αφοσίωση που παρατήρησα, όπως και η σύζυγός μου με τους γονείς της, μας ενέπνευσε να κάνουμε παιδιά και να μεγαλώσουμε μια οικογένεια με τις ελληνικές αξίες που κι εκείνοι εφάρμοσαν στις οικογένειές τους, όντας άνθρωποι διορατικοί. Αυτό οδηγεί και αυτά τα παιδιά να κάνουν πράγματα για τα δικά τους παιδιά, ώστε να έχουν μια καλύτερη ζωή και να τα δουν να ευδοκιμούν περαιτέρω. Ο πατέρας μου είχε την τύχη, αντίθετα με τη μητέρα μου, να είναι από τους πρώτους που πήγαν σε κάποιο κολέγιο και έτσι η μόρφωση που έλαβε του έδωσε ευκαιρίες να πετύχει οικονομικά.
Με αυτόν τον τρόπο, οι γονείς μου άρχισαν να παρέχουν οικονομική στήριξη σε οργανισμούς και περιοχές που ένιωσαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά και να έχουν αντίκτυπο, οι οποίοι περιστρέφονταν γύρω από την ελληνική κοινότητα (π.χ. την ορθόδοξη εκκλησία, τα μουσεία ή την ελληνική τέχνη). Ένα πράγμα που οι άνθρωποι παραβλέπουν σχετικά με τη φιλανθρωπία είναι ότι οι περισσότεροι είναι επικεντρωμένοι στα χρήματα που δίνονται και στον αντίκτυπο που μπορεί να έχουν.
Πιο συγκεκριμένα, όταν κάποιος δωρίζει εκατομμύρια δολάρια, υπάρχει μια σημαντική επίπτωση, δεδομένου ότι ο οργανισμός που τα δέχεται προωθεί και δημοσιοποιεί ένα «μεγάλο δώρο» στα μέσα μαζικής ενημέρωσης που χρησιμοποιεί ( λ.χ. μία γνωστή εφημερίδα) . Ωστόσο, η φιλανθρωπία είναι κάτι περισσότερο από το να δίνεις ένα τεράστιο χρηματικό ποσό.
Ακόμα και αν μπορείς να δώσεις ένα ή δύο ή πέντε δολάρια και αυτό σε κάνει, σαν άτομο, να αισθάνεσαι ικανοποιημένος με τη συνεισφορά σου σε έναν σκοπό που πιστεύεις ότι έχει σημαντικό αντίκτυπο. Το μήνυμα που έλαβα εγώ στη ζωή μου ήταν ότι η φιλανθρωπία δεν συνδέεται μόνο με τα χρήματα.
Οι μικρότερες δωρεές που συγκεντρώνονται για να δοθούν σε όσους τις χρειάζονται είναι πολύ πιο κρίσιμες. Δεν χρειάζεται να περιμένεις και να έχεις πολλά χρήματα για να τα δωρίσεις, αλλά μπορείς να κάνεις την αλλαγή που επιθυμείς με διαφορετικά μέσα ή σε μικρότερη κλίμακα. Ήμουν πολύ τυχερός που είχα αυτές τις ευκαιρίες, να εξερευνήσω αυτό που μου άρεσε και ήθελα. Η αρχαία ελληνική συνήθεια της συνεισφοράς όποτε και όπου υπήρχε ανάγκη έχει γίνει μια πολύ σημαντική ανθρωπιστική αξία και μερικές φορές την παραβλέπουμε ή την ερμηνεύουμε διαφορετικά.
Όλοι γνωρίζουν τη λέξη «φιλανθρωπία», αλλά πέρα από αυτό υπάρχουν περισσότερες ελληνικές αξίες και πεποιθήσεις που βοηθούν τις κοινωνίες και τους οργανισμούς να αναπτυχθούν και να επεκταθούν. Το να προσφέρεις άνευ όρων θα πρέπει να νιώθουμε ότι είναι το σωστό. Είναι πραγματικά ανάγκη να αισθανόμαστε και να βιώνουμε τη δυσκολία που αντιμετωπίζει κάποιος και την ομορφιά του να λαμβάνεις τη βοήθεια ενός ατόμου ή μιας ομάδας. Είναι ένα πηγαίο συναίσθημα.
- Η Ελλάδα αντιμετωπίζει πολλαπλές κρίσεις τα τελευταία πέντε χρόνια. Πώς νοιώθουν οι Έλληνες του εξωτερικού γι’ αυτό; Οργανώνουν φιλανθρωπικές δραστηριότητες για να συμβάλουν σε τέτοιες καταστροφικές συνθήκες; Η ελληνική νεολαία της διασποράς έχει αυτήν την εσωτερική ανάγκη συνεισφοράς;
Όχι μόνο οι Ελληνοαμερικανοί αλλά και η νεότερη γενιά γενικότερα έχει μεγαλώσει την εθελοντική κοινότητα περισσότερο από ποτέ, και υπάρχουν δύο παράγοντες που οδηγούν σε αυτήν την ανάπτυξη. Ο πρώτος και σημαντικότερος είναι ότι η ενσυναίσθηση βιώνεται πιο αποτελεσματικά στην οικογένεια σήμερα.
Ειδικά, οι Ελληνοαμερικανοί, που αρχικά έφτασαν εδώ ως μετανάστες, ακόμα και αν έχουν «αμερικανοποιηθεί», κράτησαν ζωντανές τις ελληνικές αξίες και τις μετέδωσαν στα νεότερα μέλη τους. Επιπλέον, το εκπαιδευτικό σύστημα στην Αμερική προωθεί τον εθελοντισμό μέσω διαφορετικών συλλόγων και δραστηριοτήτων.
Ως αποτέλεσμα, οι περισσότεροι νέοι μαθητές συμμετέχουν στη φιλανθρωπία στα πρώτα τους χρόνια. Κάθε σχολείο, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, αυξάνει την ανάγκη για ανταπόδοση, μια ανάγκη που είναι χρήσιμη κατά την είσοδο στην κοινωνία ως ενήλικας. Ακόμα και στο λύκειο ή στο κολέγιο υπάρχουν προγράμματα, κάποια από αυτά υποχρεωτικά, που προωθούν τον εθελοντισμό. Με αυτόν τον τρόπο, οι φιλανθρωπικές δραστηριότητες προωθούνται ως κάτι που θα πρέπει να σκεφθεί κανείς να συμμετάσχει.
Ο δεύτερος παράγοντας είναι ότι η ίδια η κοινωνία δημιουργεί νέες γενιές που αισθάνονται απογοητευμένες με την τρέχουσα κοινωνική αδικία και όλα τα τρομερά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω τους. Ειδικά στις Η.Π.Α., οι μαζικές επιθέσεις στα σχολεία, έχουν γίνει ένα διογκούμενο πρόβλημα που πρέπει να σταματήσει.
Έτσι, ακόμα και στα σχολικά τους χρόνια, οι μαθητές στις μέρες μας αντιμετωπίζουν τέτοιες μεγάλες προκλήσεις που τους προτρέπουν να αναλάβουν δράση μέσω του εθελοντισμού. Υπάρχουν πολλά ζητήματα που κάνουν αυτόν τον τόπο να μην είναι ο τόπος που θα ήθελε κανείς να ζήσει.
Για μένα, η ίδρυση και η συμμετοχή σε οργανισμούς που μάχονται για την επίτευξη της αλλαγής είναι ένα σημαντικό βήμα προς έναν καλύτερο κόσμο και, φυσικά, όχι λόγω των χρημάτων που δαπανώνται για έναν καλό σκοπό αλλά για τον χρόνο που δαπανάται σωστά και επιλέγουν οι νεότερες γενιές.
Υπάρχουν πολλοί νέοι με πολλά προσόντα και πάθος σ’ αυτόν τον κόσμο που θέλουν να δουν την αλλαγή. Συγκεντρώνονται και έτσι “κάθε ψήφος μετράει”, που σημαίνει ότι κάθε πράξη φιλανθρωπίας είναι πολύτιμη. Οι νεότερες γενιές συμμετέχουν περισσότερο και σε μικρότερη ηλικία στον εθελοντισμό.
Όσον αφορά τις καταστροφές στην Ελλάδα, εμείς, οι Ελληνοαμερικανοί, τείνουμε να νιώθουμε περισσότερη από μια απλή συμπάθεια. Η αγάπη και η ευγνωμοσύνη μας για τους προγόνους μας και την ιστορία μας δημιουργούν ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο συμπάθειας.
Το βιώνουμε και πονάει. Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να βοηθήσουμε τους Έλληνες να ξεπεράσουν τέτοιες τραγωδίες μέσα από το φιλανθρωπικό μας έργο.
- Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σας δίδαξε ο πατέρας σας και ποια είναι τα κύρια σημεία της φιλανθρωπικής του εργασίας και της επιχειρηματικής του καριέρας που πρέπει όλοι να έχουμε κατά νου;
Έχω λάβει πολλά μαθήματα από τους γονείς μου. Ήμουν τυχερός. Αυτό που πιθανώς με στιγμάτισε περισσότερο είναι ότι ανεξάρτητα από το πού θα καταλήξεις, μην ξεχνάς ποτέ από που ξεκίνησες. Να θυμάσαι όλα όσα σου δίδαξαν η προσωπική σου εμπειρία, η οικογένειά σου και η καριέρα σου. Το να είσαι καλός και να προσπαθείς να κάνεις το σωστό είναι πολύ πιο δύσκολο από το να ακολουθήσεις το λάθος “μονοπάτι”. Αν υπάρχει κάτι που δε νιώθεις άνετα κάνοντας το, μην το σκεφτείς καν, μην το προσπαθήσεις. Μείνε σε αυτό που νιώθεις ότι είναι το σωστό. Και έτσι, θα πετυχαίνεις πιο συχνά.
Είμαι πολύ περήφανος για το «όνομά μου». Όχι μόνο λόγω των γονιών μου αλλά και των παππούδων μου αφού είχα την τύχη να τους γνωρίσω και να μάθω για την ιστορία της ζωής τους, πώς ήρθαν από την Ελλάδα, κ.α.. Αισθάνομαι πολύ περήφανος γι’ αυτήν την κληρονομιά.
Για μένα, το μεγαλύτερο μάθημα από τον πατέρα μου, είναι ότι όλα όσα έκανε, ακόμη και εκτός της κοινότητας του και των επιχειρήσεων του, στο τέλος της ημέρας, επέστρεφε πάντα στην αγάπη και την πίστη του στον πολιτισμό του.
Ο κόσμος ήταν πολύ καλύτερος όταν οι γονείς μου ήρθαν στις ΗΠΑ, η κοινότητα ήταν πολύ πιο κοντά και όλοι οι Έλληνες μεγάλωσαν στην ίδια περιοχή της Μασαχουσέτης. Αυτή η γενιά δημιούργησε ένα στενό δεσμό. Μοιραζόταν την καθημερινότητα και όλες τις ειδικές και μη περιστάσεις της. Έτσι, ό,τι έκαναν οι γονείς μου γινόταν με σκοπό την προώθηση και τη διαιώνιση του ελληνικού πολιτισμού και κληρονομιάς, ως μέρος της δικής τους ζωής και ιστορίας.
Ο πατέρας μου ανέκαθεν υποστήριζε την εκκλησία, τους ελληνικούς πολιτιστικούς οργανισμούς εντός και εκτός των ελληνικών κοινοτήτων, ακόμη και την ελληνική εκπαίδευση. Υποστήριξε τη διάδοση όλων των σημαντικών στοιχείων που μας δίδαξαν οι πρόγονοί μας και την ιστορία που έφεραν μαζί τους εδώ, προσπαθώντας να τα κρατήσουν στο επίκεντρο, όχι μόνο το τι έπραττε ο ίδιος, αλλά και να γίνει η έμπνευση για άλλες ελληνικές οικογένειες να ακολουθήσουν το ταξίδι του στη φιλανθρωπία, όπως κάποιες από αυτές ήδη κάνουν.
Είναι αφοσιωμένος σε αυτό με πάθος, ως μέρος της ζωής του και το γεγονός ότι εξακολουθεί να είναι ακόμη ενεργός σε φιλανθρωπικές δράσεις, αποτελεί μήνυμα.
Ωστόσο, αυτή η πορεία δεν είναι καθόλου εύκολη. Ο πατέρας μου, από τα πρώτα του βήματα, ήταν εξαιρετικά δραστήριος στην προώθηση του ελληνικού πολιτισμού σημειώνοντας επιτυχία. Ήταν πάντα το πρώτο άτομο που έλυνε το πρόβλημα που θα παρατηρούσε προκειμένου να αλλάξει μια κατάσταση με την οποία δεν ήταν ικανοποιημένος.
Εμείς, η τρίτη γενιά Ελλήνων μεταναστών στις Η.Π.Α., έχουμε αμερικανοποιηθεί, κάτι που είναι αναπόφευκτο. Φυσικά, το να αποκτήσεις γνώσεις και πολιτιστικά χαρακτηριστικά άλλων πολιτισμών δημιουργεί έναν πληθυσμό υψηλού μορφωτικού επιπέδου που λειτουργεί με βάση την ισότητα. Ωστόσο, θα υπάρχει πάντα η πρόκληση διατήρησης ζωντανής της ιστορίας και της παράδοσης κάθε εθνοτικής ομάδας, και γι’ αυτό δεν πρόκειται να υπάρξει ένα τέλος σε αυτό. Αυτός είναι ο λόγος που πολλοί οργανισμοί εξακολουθούν να εργάζονται σε αυτό το ζήτημα, το οποίο πρέπει να υποστηριχθεί από τους Έλληνες της Διασποράς.
Το έργο του πατέρα μου μας εμπνέει, δείχνοντας το φως για την προώθηση των ελληνικών αξιών σε μια περίπλοκη, πολυεθνική και παγκοσμιοποημένη κοινότητα.
Το άλλο πράγμα που ήθελα να αναφέρω για τους γονείς μου, καθώς συνεργάζονται μεταξύ τους σε όλες αυτές τις φιλανθρωπικές πράξεις, είναι ότι, τα προηγούμενα χρόνια δεν διέθεταν τα ίδια μέσα για να διατηρήσουν τους οικογενειακούς δεσμούς στενούς, δεδομένου ότι η επικοινωνία και τα ταξίδια δεν ήταν τόσο προηγμένα.
Ήταν λίγο αργότερα στη ζωή τους, όταν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν οικονομικά, που πήγαν στην Ελλάδα για να συναντήσουν ξαδέρφια και συγγενείς που δεν είχαν ξανασυναντήσει, αλλά είχαν ακούσει γι’ αυτούς πριν. Τότε ήταν που άρχισαν να επισκέπτονται τη γενέτειρά τους πιο συχνά, και το αίσθημα αυτό της φιλανθρωπίας εντάθηκε.
- Πείτε μας περιληπτικά για την καριέρα σας, που ξεκίνησε στα χρηματοοικονομικά και τώρα θεμελιώνεται στον τομέα των ακινήτων. Σκοπεύετε να επεκτείνετε τις επαγγελματικές σας δραστηριότητες στην Ελλάδα;
Οπωσδήποτε. Το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου αφορούσε τη λογιστική και τα οικονομικά. Σπούδασα στο Κολέγιο της Βοστώνης. Αφού τελείωσα τις σπουδές μου, δούλεψα τεσσεράμισι χρόνια στην Gillette. Για μένα, αυτή ήταν μια εξαιρετική εμπειρία, επειδή βίωσα τον εταιρικό κόσμο και τον τρόπο λειτουργίας του.
Επίσης, καθώς τα κεντρικά γραφεία της εταιρίας βρίσκονταν στη Βοστώνη, έμαθα πολλά για τον επιχειρηματικό κόσμο αφού υπάρχουν πολλά εργοστάσια στην πόλη. Κατόπιν, εργάστηκα στη φαρμακευτική επιχείρηση του πατέρα μου για δέκα χρόνια. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω ότι, ο πατέρας μου έκανε μια καλή επιλογή, παροτρύνοντας εμένα και τα αδέλφια μου να αποκτήσουμε αρχικά πολύτιμη εργασιακή εμπειρία στην υπόλοιπη αγορά και να ενταχθούμε αργότερα στην οικογενειακή επιχείρηση, αν το επιθυμούσαμε.
Ο πατέρας μου έλεγε ότι η οικογενειακή επιχείρηση θα είναι πάντα εκεί για μας, και αν ποτέ θέλαμε να εμπλακούμε, ήμασταν περισσότερο από ευπρόσδεκτοι. «Ξεκινήστε τη δική σας καριέρα, οδηγήστε την όπου θέλετε, και αν αισθανθείτε ότι το να εργαστείτε στην οικογενειακή επιχείρηση αποτελεί ευκαιρία, τότε να κάνετε αυτό». Αυτά είναι τα λόγια του.
Η ευκαιρία να πιέσω τον εαυτό μου ακόμα περισσότερο στον κόσμο των εταιριών δουλεύοντας για μια μεγαλύτερων διαστάσεων εταιρεία ήταν η καλύτερη επιλογή σε εκείνη τη χρονική στιγμή. Μπήκα στο οικονομικό τμήμα και έμαθα πολλά περισσότερα για τον πατέρα μου, ως ελεύθερο επαγγελματία και ως επιχειρηματία. Οι δεξιότητές μου εξελίχθηκαν και εργάστηκα απευθείας γι’ αυτόν.
Η ενασχόλησή μου με τον κόσμο των ακινήτων ξεκίνησε όταν ο πατέρας μου ήταν κοντά στη συνταξιοδότηση. Γινόταν επενδυτής ακινήτων στη γενέτειρά του, μαζί με το φίλο του ως εργολάβο. Με προέτρεψε να “ρίξω μια ματιά” σε αυτές του τις δραστηριότητές ως παράλληλο έργο αναλαμβάνοντας την τεχνική αξιολόγηση των κτιρίων καθώς είχα ήδη εμπειρία στα οικονομικά.
Όταν ο πατέρας μου άρχισε να πουλάει τις επιχειρήσεις του, συνήθιζε να μου αναφέρει την ιδέα να αναλάβω την κτηματομεσιτική επιχείρησή του, χωρίς να με υποχρεώνει σε αυτό. Παρέμενε ακόμη δική μου η απόφαση εάν θα ήθελα να προχωρήσω με αυτήν την επιλογή ή να διατηρήσω την καριέρα που είχα ήδη.
Συνέχισα να δουλεύω στη φαρμακευτική του επιχείρηση για έναν χρόνο μιας και τότε που ο γάμος μου πλησίαζε ήθελα πραγματικά να επικεντρωθώ περισσότερο σε αυτό. Επιπλέον, εκείνη τη στιγμή, με ενδιέφερε και η μετεγκατάσταση, μια ιδέα που έκανε αυτήν την απόφαση ακόμα πιο δύσκολη. Ωστόσο, η σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να μείνουμε στις Η.Π.Α., και το πρώτο έτος πέρασα πολύ χρόνο δουλεύοντας με τον πατέρα μου για να γνωρίσω την επιχείρηση σε βάθος και, φυσικά, να προσεγγίσω το δίκτυο του κτηματομεσιτικού κόσμου.
Ήθελα να αποκτήσω μια καλή κατανόηση του κτηματομεσιτικού κόσμου, κι έτσι άρχισα να δουλεύω με κάποια από τα ακίνητα του πατέρα μου και να εξελίσσομαι πέρα από αυτό, έχοντας πλέον δικά μου ακίνητα στη Βοστώνη ακόμα και στη Νέα Υόρκη.
Κοιτάζοντας πίσω, αισθάνομαι ευγνώμων και εξαιρετικά ευτυχισμένος που ακολούθησα αυτήν την πορεία στον τομέα των ακινήτων, επειδή είμαι παρορμητικός τελειομανής και πολύ παθιασμένος με τη δουλειά μου.
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι πολύτιμα στον τομέα των ακινήτων. Τονίζω αυτό το σημείο της συνέντευξής μας, διότι η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει ότι το να επενδύεις είναι μια πραγματικά γρήγορη και σταθερά κερδοφόρα διαδικασία. Ωστόσο, στον κόσμο των ακινήτων, θα πρέπει να γνωρίζεις και να ελέγχεις πολλούς διαφορετικούς παράγοντες που λειτουργούν από κοινού καθώς και να δίνεις προσοχή στη λεπτομέρεια για να πετύχεις.
Πρέπει να σκέφτεσαι, να αναλογίζεσαι και να διπλοτσεκάρεις τον εαυτό σου μερικές φορές. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η μέχρι τώρα εμπειρία μου με έχει κάνει γενικά καλύτερο στη λήψη αποφάσεων, διδάσκοντάς μου να κάνω ένα βήμα πίσω και να ερευνώ πολλές πτυχές πριν καταλήξω σε μια τελική απόφαση.
Όσον αφορά την Ελλάδα, η εταιρεία μας έχει ήδη κάνει κάποιες μικρές επενδύσεις εκεί. Η σύζυγός μου και εγώ τώρα προσπαθούμε να βρούμε την επόμενη φάση της ζωής μας από τότε που μεγάλωσαν τα παιδιά μας. Η Ελλάδα είναι σίγουρα μέρος αυτής της φάσης για τις προσωπικές και επιχειρηματικές μας ανάγκες. Προσωπικά γιατί οι στενοί συγγενείς της συζύγου μου ζουν στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα οι γονείς της, τα ξαδέρφια της και οι θείοι της ζουν στη Θεσσαλονίκη.
Επιθυμούμε να μείνουμε όσο μπορούμε στην Ελλάδα, κάτι που μας οδηγεί στο να την επιλέξουμε ως τον επόμενο “σταθμό” στη ζωή μας. Θέλουμε να εξερευνήσουμε την Ελλάδα όσο περισσότερο μπορούμε, καθώς, ακόμη κι αν η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα, η ομορφιά της είναι τόσο ζωντανή και οι προορισμοί που πρέπει να επισκεφτούμε αμέτρητοι.
Επιπλέον, έχω δικτυωθεί επιχειρηματικά στην Ελλάδα αρκετά ικανοποιητικά, μέσω της κτηματαγοράς και των οργανισμών στους οποίους συμμετέχω. Ειλικρινά, ενδιαφέρομαι πραγματικά να επενδύσω εκεί, όχι μόνο σε ακίνητα αλλά και σε εταιρείες. Αυτός είναι ο τρόπος που αισθάνομαι ότι θέλω να ανταποδώσω στις ρίζες μου.
Ενδιαφέρομαι επίσης να διδάξω στην Ελλάδα, όχι απαραίτητα ως καθηγητής, αλλά κυρίως δίνοντας διαλέξεις σε φοιτητές και δίνοντάς τους μια καλή γεύση της επιχειρηματικής και χρηματοοικονομικής πραγματικότητας.
Εκτός από τον τομέα των ακινήτων, κατανοώ καλά όλους τους τύπους μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων, έχοντας βρει τις πολύτιμες αρχές και αξίες που πρέπει ένας μελλοντικός επιχειρηματίας να έχει. Μέχρι στιγμής, έχω συμμετάσχει ως ομιλητής σε διάφορα συνέδρια ή προγράμματα εδώ στις ΗΠΑ για Έλληνες και Αμερικανούς φοιτητές.
Το σημείο που τόνισα στην τελευταία ομιλία μου σε πανεπιστημιακούς φοιτητές ήταν ο χρόνος, καθώς η εμπειρία μου είναι η μόνη διαφορά μεταξύ εμού και όλων των φιλόδοξων φοιτητών που θέλουν να εισέλθουν στον επιχειρηματικό τομέα. Ωστόσο, αισθάνομαι ότι είναι πολύ πιο σημαντικό να συνεχιστεί αυτή η εκπαιδευτική πορεία στην Ελλάδα, όπου είναι πιο αναγκαία.
- Τέλος, ποιοί είναι οι οργανισμοί των οποίων είστε μέλος και ποιοί από αυτούς συνδέονται με την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού;
Σήμερα, υπηρετώ ως Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εθνικής Ελληνικής Εταιρείας (National Hellenic Society), ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Πρωτοβουλίας (The Hellenic Initiative), του Αμερικανικού Κολλεγίου της Ελλάδας (ACG), και του Πολιτιστικού Κέντρου Μαλιώτη (Maliotis Cultural Center). Επιπλέον, είμαι επενδυτής/μέτοχος στην Comkardia, στο Christie Campus Health, και Σύμβουλος στο Genomes to People, στο Desmos Policy Institute και στο Delphi Economic Forum.
Οι περισσότερες από τις φιλανθρωπικές μου δραστηριότητες συνδέονται με την Ελλάδα, αφού μου αρέσει να ανταποδίδω στη γενέτειρά μου. Ένα πράγμα που έμαθα με τον καιρό για τον εαυτό μου είναι ότι μου αρέσει να βοηθάω. Αλλά όλοι έχουμε περιορισμό χρόνου, την πλήρη απασχόλησή μας, την οικογένεια και τις δραστηριότητές της, τα χόμπι μας.
Για μένα, σε αυτήν τη λίστα, η φιλανθρωπία ήταν πάντα κομμάτι της. Οπότε όλη μου η ζωή ήταν μια σκληρή προσπάθεια να εξισορροπήσω όλες μου τις δραστηριότητες και να δώσω τις σωστές προτεραιότητες.
Το πολυτιμότερο πράγμα που μου έμαθε η ζωή μου είναι να σκέφτομαι συχνά τον εαυτό μου, δηλαδή να έχω παραγωγικό χρόνο με τον εαυτό μου για να προσαρμοστώ σε όλες τις αλλαγές της ζωής, όπως το να φτιάξω οικογένεια, να εξελίσσομαι επαγγελματικά , να αντιμετωπίζω καλές και κακές στιγμές. Έτσι, αντιμετώπιζα πάντα μια νέα πρόκληση κάθε μέρα και δεν μπορούσε να υπάρξει πρόβλεψη για την επόμενη.
Όταν παίρνω, λοιπόν, μια θέση σε έναν φιλανθρωπικό οργανισμό, συνεισφέρω στο έπακρο. Δεν απουσιάζω από καμία συνάντηση και δίνω τον χρόνο και την ενέργειά μου όποτε χρειάζεται. Υπήρξαν πολλές φορές που δέσμευσα υπερβολικά τον εαυτό μου με αυτές μου τις υποχρεώσεις και η ανάγκη για αυτοστοχασμό άρχισε να αυξάνεται σταδιακά.
Με τον καιρό, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει και ακόμα και αν ο ελεύθερος χρόνος μου έχει αυξηθεί, η ενέργειά μου δεν είναι η ίδια. Πρέπει να επανεστιάσεις και να κάνεις πίσω όταν η συμμετοχή σε τέτοιες φιλανθρωπικές ενέργειες είναι υπερβολική. Γι’ αυτό η πανδημία για μένα ήταν μια ευλογία που μου επέτρεψε να επαναφορτιστώ σωματικά και ψυχικά και να επανεξετάσω τις επιλογές της ζωής.
Τα πάντα έκλεισαν και το ημερολόγιό μου ήταν άδειο, οπότε παρατήρησα ότι είχα μειώσει όλον τον ελεύθερο χρόνο μου τα τελευταία χρόνια. Συνειδητοποίησα ότι η συμμετοχή σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες είναι δέσμευση ζωής, αλλά μπορείς πάντα να συνεισφέρεις σε ικανή κλίμακα.
Μετά από αυτό, η συμμετοχή σε φιλανθρωπικές επιτροπές είναι μια ημι-επιχειρηματική κατάσταση, δίνοντας εταιρικές ευθύνες σε ένα ευέλικτο χρονοδιάγραμμα. Το κακό είναι ότι στις περισσότερες από αυτές τις επιτροπές τείνεις να βλέπεις τα ίδια ταλαντούχα άτομα, και έτσι δεν υπάρχει περιθώριο για τα νεότερα μέλη να αναλάβουν θέσεις-κλειδιά.
Οι νέοι όλων των πεδίων και ιδιαιτεροτήτων θέλουν να ενδυναμωθούν και να εμπλακούν. Για μένα υπάρχει τρόπος. Πιστεύω ότι όλοι αυτοί οι εξαιρετικοί οργανισμοί θα πρέπει σιγά-σιγά να περάσουν στις επόμενες γενιές, δείχνοντας σε αυτές εμπιστοσύνη και σεβασμό. Πρέπει να υπάρξει μια μετάβαση, πάνω στην οποία θα πρέπει να εργαστούμε. Ακόμα κι αν αισθάνομαι ευλογημένος που με προσκαλούν να συνεισφέρω σε τέτοιους οργανισμούς, πιστεύω ακράδαντα ότι οι επόμενες γενιές έχουν την ενέργεια να το πραγματώσουν με επιτυχία.
Φυσικά, θα παραμείνω πιστός στα πράγματα με τα οποία είμαι πιο παθιασμένος και θα διαδραματίσω σημαντικό ρόλο βοηθώντας με τον τρόπο που μπορώ. Αλλά θέλω να δώσω σε κάποιον άλλο την ευκαιρία να μπει στη θέση μου. Διαφορετικά, όλη η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει μέχρι στιγμής θα χαθεί αν δεν δούμε τις δυνατότητες και τα οφέλη που θα προκύψουν από την ένταξη νεότερων ομοϊδεατών μας.
Θα σας αφήσω με αυτό. Πριν από τρία χρόνια, συμμετείχα σε έντεκα οργανισμούς, ήμουν στην εκτελεστική επιτροπή των τεσσάρων, και ήμουν απλά ένα μέλος του διοικητικού συμβουλίου στους υπόλοιπους. Ήταν μια υγιής και μεγάλη εμπειρία.
Αλλά συνειδητοποίησα ότι ήταν υπερβολική για μένα. Το να κάνεις πίσω όταν είναι η κατάλληλη στιγμή να φύγεις είναι η πολυτιμότερη επιλογή για εσάς και τον οργανισμό που σέβεστε και αγαπάτε. Είναι η ώρα για μένα να βρω τον ελεύθερο χρόνο που μου αξίζει, αλλά φυσικά να παραμείνω σε συμβουλευτικές θέσεις για να βοηθήσω τη νέα γενιά να προσρμοστεί και να εξελιχθεί.
