Οργή προκάλεσε στην ελληνική αποστολή η ακύρωση από τη Ντάουνινγκ Στρίτ της προγραμματισμένης συνάντησης του Ρίσι Σούνακ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, την τελευταία στιγμή.
Ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν έκρυψε την ενόχληση του αποδίδοντας την ακύρωση σε δυσφορία του Βρετανού πρωθυπουργού για όσα ο ίδιος είχε πει στο BBC μία ημέρα πριν για τα γλυπτά του Παρθενώνα.
“Είναι σαν να κόβεις τη Μόνα Λίζα στη μέση. Το ένα κομμάτι να πάει στο Βρετανικό Μουσείο και το άλλο στο Λούβρο. Νομίζετε πως αυτοί που θα το βλέπουν θα αξιολογούν τον πίνακα όπως του αρμόζει; Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τα Γλυπτά του Παρθενώνα”, είχε δηλώσει ειδικότερα ο κ. Μητσοτάκης.
Επισήμως η βρετανική πλευρά επικαλέστηκε σύμφωνα με πληροφορίες αλλαγή προγράμματος του κ. Σούνακ. Μάλιστα, η Ντάουνινγκ Στρίτ πρότεινε να συναντηθεί ο κ. Μητσοτάκης με τον αναπληρωτή πρωθυπουργό της Βρετανίας, Όλιβερ Ντάουντεν. Πρόταση που απέρριψε όμως η ελληνική πλευρά.
Στο επιτελείο Μητσοτάκη εξάλλου θεώρησαν ως δεδομένο πραγματικό λόγο πως ο Βρετανός πρωθυπουργός δεν ήθελε να τεθεί στη συνάντηση το θέμα των γλυπτών του Παρθενώνα.
Κυβερνητικά στελέχη σημείωναν άλλωστε ότι την ώρα που η Ντάουνινγκ Στρίτ ακύρωνε το ραντεβού Μητσοτάκη – Σούνακ, ταυτόχρονα διέρρεε σε βρετανικά μέσα ενημέρωσης πως αποκλείεται κάθε σενάριο επιστροφής των γλυπτών.
Εκπρόσωπος της Ντάουνινγκ Στρίτ ξεκαθάριζε μάλιστα ότι ο Σούνακ δεν συζητά ούτε το ενδεχόμενο δανεισμού των γλυπτών του Παρθενώνα με “αντάλλαγμα” την προσωρινή παραχώρηση σημαντικών αρχαιοτήτων όπως η χρυσή μάσκα του Αγαμέμνονα ή το άγαλμα “Κριτίου παις”. Σενάριο που είχε βάλει στο τραπέζι η ελληνική κυβέρνηση, παρά τις αντιδράσεις και στο εσωτερικό της χώρας μας.
Υπενθυμίζεται ότι η συνάντηση Μητσοτάκη- Σούνακ είχε προγραμματιστεί εδώ και 20 ημέρες και επρόκειτο να πραγματοποιηθεί σήμερα Τρίτη στη Ντάουνινγκ Στρίτ.
Ο πρωθυπουργός ήθελε με αυτή τη συνάντηση και συνολικά με την επίσκεψη του στο Λονδίνο να ξανά ανοίξει το θέμα των γλυπτών του Παρθενώνα. Το Μαξίμου άλλωστε είχε ποντάρει σε ένα ενδεχόμενο έστω προσωρινού δανεισμού των κλεμμένων αρχαιοτήτων.
«Απαράδεκτη» χαρακτήρισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης, την απόφαση του Ρίσι Σούνακ να ακυρώσει την προγραμματισμένη συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η ανακοίνωση του κ Κασελάκη στα Socia Media:
«H υπόθεση των Γλυπτών του Παρθενώνα είναι ζήτημα που υπερβαίνει το πρόσωπο του εκάστοτε Έλληνα Πρωθυπουργού και τις κομματικές αντιπαραθέσεις» αναφέρει σε ανάρτησή του στο διαδίκτυο.
” Και ηθικό ζήτημα που αφορά την ξεδιάντροπη κλοπή πολιτισμικού πλούτου από τον φυσικό του χώρο. Απαιτούμε, λοιπόν, σεβασμό από όλους στους θεσμούς και στα δίκαιά μας” αναφέρει.
Τη στάση του Ρίσι Σούνακ, στηλίτευσε και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, Δημήτρης Μάντζος.
«Η αιφνίδια ακύρωση της συνάντησης του Βρετανού Πρωθυπουργό με τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας συνιστά ενέργεια απαράδεκτη και εντελώς αντίθετη σε κάθε έννοια διπλωματίας. Η επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα, ενός παγκοσμίου εμβέλειας μνημείου, αποτελεί οικουμενικό αίτημα. Σε κάθε περίπτωση είναι αναγκαία η αναλυτική ενημέρωση από την Κυβέρνηση, δεδομένων των κατά καιρούς διαρροών περί επικείμενης επίτευξης συμφωνίας».
Έχουν περάσει περάσει 200 και πλέον χρόνια, από τότε που τα Μάρμαρα του Παρθενώνα και άλλες σημαντικές ελληνικές αρχαιότητες, κλάπηκαν από τον Σκωτσέζο λόρδο (…) Έλγιν και τους ανθρώπους του.
Από το 1801, ξεκίνησε η αρπαγή των αριστουργημάτων από την Ακρόπολη.
Κι αν όλα αυτά τα χρόνια οι αγώνες για την επιστροφή των Μαρμάρων πάγωναν με την δικαιολογία ότι δεν υπήρχε ο κατάλληλος χώρος για την φύλαξη και συντήρησή τους, με την κατασκευή του σύγχρονου Μουσείου της Ακρόπολης η δικαιολογία έχει καταρριφθεί. Αυτό είναι ίσως ο λόγος που οι φωνές επωνύμων και μη για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα στη χώρα μας πληθαίνουν, με πιο πρόσφατη την επίσκεψη της δικηγόρου Αμάλ Αλαμουντίν-Κλούνεϊ και του προέδρου της διεθνούς επιτροπής για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα Ρόμπερτ Χιλ που άνοιξε για άλλη μια φορά το θέμα. Άλλωστε η θλιβερή ιστορία της αρπαγής τους, δικαιώνει όλους εκείνους που κάνουν λόγο για επιστροφή των «κλοπιμαίων»…
Ο Thomas Bruce Elgin, γνωστός στη χώρα μας ως Έλγιν ή Ελγίνος, έβδομος κόμης του Έλγιν και ενδέκατος κόμης του Κινκάρντιν, ήταν Βρετανός διπλωμάτης. Γεννήθηκε το 1766 και ήταν τρίτος γιος του Τσαρλς Μπρους, πέμπτου κόμη του Έλγιν. Σε ηλικία πέντε ετών, το 1771, διαδέχτηκε στον τίτλο τον αδελφό του Γουίλιαμ Ρόμπερτ, έκτο κόμη. Το 1785 κατατάχθηκε στον Στρατό (αργότερα έφτασε στον τίτλο του Υποστράτηγου) και το 1790, άρχισε τη διπλωματική του σταδιοδρομία.
Στα τέλη του 1799 ο Έλγιν έστειλε στην Αθήνα τον γραμματέα της πρεσβείας W. R. Hamilton (1777-1859) μαζί με έξι καλλιτέχνες από την Ιταλία, προκειμένου να καταγράψουν τα μνημεία της Αττικής, ιδίως της Ακρόπολης, τη σύνταξη τοπογραφικών σχεδίων και τη λήψη εκμαγείων, ώστε να γίνει εφικτή η επιλογή και η αφαίρεσή τους, εφόσον θα έπαιρναν σχετική άδεια από τους Τούρκους. Όλοι αυτοί, εργάστηκαν στην Ακρόπολη για 9 μήνες.
Ο μόνος αρμόδιος που μπορούσε να επιτρέψει τέτοιες εργασίες στον Έλγιν, ήταν ο σουλτάνος. Φαίνεται ότι τέτοιο φιρμάνι δεν δόθηκε ποτέ από τον σουλτάνο στον Έλγιν. Ακόμα και το φιρμάνι του καϊμακάμη, ο οποίος είχε φιλικές σχέσεις με τον Έλγιν και αντικαθιστούσε εκείνη την εποχή τον μέγα βεζίρη στην Κωνσταντινούπολη ΔΕΝ έδινε στον Έλγιν κανένα δικαίωμα να αφαιρέσει γλυπτά από την Ακρόπολη. Το, ανεπίσημο μάλιστα, φιρμάνι (;), προέτρεπε τις τουρκικές αρχές στην Αθήνα να επιτρέψουν στα συνεργεία του Έλγιν, να διενεργήσουν ανασκαφές ΓΥΡΩ από τα θεμέλια του Παρθενώνα, όπου ίσως βρισκόταν θαμμένο κάποιο ανάγλυφο ή επιγραφή, με τον όρο ότι ΔΕΝ θα βλάπτονταν με κανένα τρόπο τα μνημεία.
Ο βίος και η πολιτεία του Έλγιν που, εκτός των άλλων, ήταν… και μπαταχτσής, καθώς χρωστούσε στο βρετανικό δημόσιο 18.000 λίρες (!), συνηγορούν άλλωστε στην άποψη ότι ο αδίστακτος αρχαιοκάπηλος δεν είχε κανένα σουλτανικό φιρμάνι. Πιθανότατα δωροδοκήθηκαν και εξαπατήθηκαν οι προεστοί της Αθήνας για να κάνουν τα «στραβά μάτια» κατά τη διάρκεια της αφαίρεσης των αριστουργημάτων από την Ακρόπολη από το «συνεργείο» του Έλγιν.
Έτσι, ο Λουζιέρι, εγκαταστάθηκε στην Ακρόπολη ως επίσημος αντιπρόσωπος του Έλγιν και άρχισε τη συστηματική επιλογή γλυπτών και αρχιτεκτονικών μελών.
Επειδή η αφαίρεσή τους γινόταν με τον πλέον συμφέροντα και οικονομικό τρόπο, όπως παραδέχεται ο Λουζιέρι, σημειώθηκαν βανδαλισμοί, όπως απρόσεχτοι πριονισμοί, τυχαίοι τεμαχισμοί και κατά την απόσπασή τους, προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές ή και διατάραξη της στατικής ισορροπίας των κτιρίων στα οποία βρίσκονταν.
Προσλήφθηκε αρχικά από τον Έλγιν για να απεικονίσει μνημεία και τοπία της Ελλάδας. Ο μισθός του ήταν 200 λίρες τον χρόνο. Λέγεται ότι ήταν αυτός που έπεισε τον Έλγιν να αποσπάσουν τα γλυπτά του Παρθενώνα και των άλλων μνημείων, με το επιχείρημα ότι κινδύνευαν από τους Τούρκους, που τα αφαιρούσαν και τα πουλούσαν στους ξένους. Το κόστος της όλης «επιχείρησης», ως και τη μεταφορά τους στην Αγγλία, ήταν 70.000 λίρες. Ο ίδιος ο Λουζιέρι, παραδέχτηκε στο τέλος της ζωής του ότι θα είχε κάνει σπουδαία καριέρα σαν ζωγράφος αν δεν συνεργαζόταν με τον Έλγιν.
Από το 1801, ξεκίνησε η αρπαγή των αριστουργημάτων από την Ακρόπολη. Κατά τον Βισκοντί, συνολικά ο Έλγιν αποκόμισε: 253 γλυπτά έργα και αρχιτεκτονικά μέλη, πολλά αγγεία, ηλιακά ρολόγια κλπ. Από τον Παρθενώνα αφαιρέθηκαν 96 ακέραια ή ακρωτηριασμένα γλυπτά και ειδικότερα: Από το νότιο διάζωμα 15 ακέραια και 4 σπασμένα, από το ανατολικό διάζωμα 11 αγάλματα και τμήματά τους, από το δυτικό αέτωμα περισσότερα από 8, από τη βόρεια ζωφόρο 21 ακέραιες πλάκες κι ένα τμήμα πλάκας, από τη νότια ζωφόρο 30 ακέραιες πλάκες και 11 θραύσματα, από τη δυτική ζωφόρο 2 πλάκες και από την ανατολική ζωφόρο 4 πλάκες.
Οι λεηλασίες, ξεκίνησαν το 1801 και ολοκληρώθηκαν το 1810. Ο Έλγιν καθοδηγούσε τον Λουζιέρι και τους υπόλοιπους με αλληλογραφία. Μάλιστα, από το 1803 ως το 1806, ήταν αιχμάλωτος στη Γαλλία. Εκτός από την Ακρόπολη, αφαιρέθηκαν αρχαιότητες κι από άλλα μέρη όπως: Αίγινα, Ελευσίνα, Δελφούς, Νεμέα, Μυκήνες, Τίρυνθα και Δαρδανέλια.
Μάλιστα, ο Έλγιν στις Μυκήνες, έστειλε τον ιερέα δρ. Ph. Hunt, γιατί σκόπευε να αρπάξει και τους Λέοντες της Πύλης, ωστόσο αυτό κρίθηκε ακατόρθωτο, λόγω του βάρους των Λεόντων
Όσα αρχαία συγκεντρώνονταν, τοποθετούνταν σε κιβώτια και μεταφέρονταν με πλοία στη Μ. Βρετανία.
Τα 12 πρώτα κιβώτια με τις αρχαιότητες, φορτώθηκαν το 1802 στο ιδιόκτητο ιστιοφόρο «Μέτων», του Έλγιν. Ωστόσο, το πλοίο βούλιαξε στον Αβλέμονα των Κυθήρων.
Το 1803, ο ίδιος ο Έλγιν, επιστρέφοντας στην Αγγλία, φόρτωσε 44 κιβώτια στο βρετανικό πολεμικό πλοίο «Diana». Άλλα κιβώτια, μεταφέρθηκαν σε πλοία της Ραγούζας (Ντουμπρόβνικ) και στα πολεμικά «Medusa» και «Hydra».
Ο θάνατός του και η κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης, σταμάτησαν κάθε παρόμοια ενέργεια.
Να σημειώσουμε, ότι ο μόνος που αντέδρασε στις βαρβαρότητες και αθλιότητες του Έλγιν και της «ομάδας» του, και το έκανε έμπρακτα, ήταν ο Γάλλος πρόξενος στην Αθήνα Φοβέλ, ο οποίος το 1807 παρεμπόδισε την αφαίρεση αρχαιοτήτων από την Ακρόπολη. Τα κίνητρά του ωστόσο, δεν ήταν ανιδιοτελή αλλά είχαν να κάνουν με τον έντονο αγγλογαλλικό ανταγωνισμό της εποχής.
Οι αρχαιότητες, μεταφέρθηκαν στο Λονδίνο και αποθηκεύτηκαν αρχικά σε υπόστεγο της κατοικίας του Έλγιν και αργότερα στην καρβουναποθήκη (!) του δούκα του Ντεβονσάιρ. Κατά τη διάρκεια της αποθήκευσής τους, υπέστησαν σημαντικές ζημιές από την υγρασία.
Ο Έλγιν, έστειλε υπομνήματα προς τη βρετανική κυβέρνηση για να αγοράσει τα αρχαία. Έτσι συστήθηκε ειδική εξεταστική επιτροπή για να μελετήσει τα στοιχεία της υπόθεσης και τα πορίσματά της, τέθηκαν υπόψη του βρετανικού κοινοβουλίου.
Κατά τη διάρκεια της σχετικής συνεδρίασης ακούστηκαν φωνές σκεπτικισμού, ακόμα και απόρριψης της πρότασης του Έλγιν. Από τότε μάλιστα χρονολογούνται οι πρώτες σκέψεις για επιστροφή τους στην Ελλάδα.
Τελικά, αποφασίστηκε τα Μάρμαρα ν’ αγοραστούν από το βρετανικό Δημόσιο για 35.000 στερλίνες. Επειδή όμως ο Έλγιν, χρωστούσε στο κράτος 18.000 στερλίνες, του δόθηκαν μόνο 17.000 στερλίνες.
Ο Έλγιν, (αυτο)προβλήθηκε ως προνοητικός σωτήρας των καλλιτεχνημάτων της ελληνικής αρχαιότητας και ως ανιδιοτελής (!) συλλέκτης που ήθελε να εμπλουτίσει τη χώρα του με σπάνιους θησαυρούς (κλέβοντάς τους από την Ελλάδα, συμπληρώνουμε εμείς). Σύμφωνα όμως με τη μελέτη της αλληλογραφίας του και άλλων στοιχείων, προκύπτει ότι σκόπευε να στολίσει με τα αρχαία ελληνικά αριστουργήματα, το νέο εξοχικό του μέγαρο στο Μπρούμχολ της Σκωτίας. Χρεοκόπησε όμως και αναγκάστηκε να τα πουλήσει. Η Βρετανία, τα αγόρασε, γιατί δεν είχε καταφέρει να αρπάξει ελληνικές αρχαιότητες. Μάλιστα προσπάθησε το ίδιο το βρετανικό κράτος, να οικειοποιηθεί ανεπιτυχώς, τα γλυπτά του ναού της Αφαίας.
Από την μεταφορά κιόλας των γλυπτών στη Μ. Βρετανία, ξέσπασε θύελλα αντιδράσεων από διακεκριμένους Βρετανούς και όχι μόνο. Ο Έλγιν κατηγορήθηκε ως κοινός «κλέφτης μαρμάρων» (το χρησιμοποιήσαμε και στους τίτλους του άρθρου) και βάνδαλος που με δωροδοκίες και άλλα αθέμιτα μέσα, λήστεψε σπουδαία μνημεία του παρελθόντος για προσωπικό του όφελος. Ο Σατομπριάν, οι περιηγητές Ντόντγουελ, Ντάγκλας και Κλαρκ, ο ποιητής Οράτιος Σμιθ, ο φίλος του Βύρωνα Χόμπχαουζ κ.ά. διαμαρτυρήθηκαν και περιέγραψαν με τα πλέον μελανά χρώματα τη διαρπαγή. Ο λόρδος Βύρων, το 1811, στο ποίημα του «Child Harold» στιγματίζει τη λεηλασία, όπως και στο ποίημα «Η κατάρα της Αθηνάς» που δημοσιεύεται τον ίδιο χρόνο.
Τον Γενάρη του 1941, έγινε πρόταση στη Βουλή των Κοινοτήτων για την επιστροφή των Μαρμάρων μετά τη λήξη του πολέμου και μέσα στα πλαίσια της κοινής πολεμικής προσπάθειας Ελλάδας και Βρετανίας εκείνη την εποχή, ωστόσο η κυβερνητική απάντηση ήταν αποθαρρυντική.
Σήμερα, η Πολιτικά απρεπής, η κίνηση του Πρωθυπουργού της Βρετανίας Ρίσι Σούνακ να ακυρώσει το προγραμματισμένο τετ α τετ με τον Έλληνα πρωθυπουργό ίσως είναι η αιτία να γυρίσει μπούμερανκγ για τον Σούνακ, και έτσι σύντομα να αποδοθεί δικαιοσύνη σ’ αυτό το μείζον ζήτημα και τα Μάρμαρα του Παρθενώνα, να επιστρέψουν στη χώρα μας!
